Op zoek naar mijn handleiding... (HSP #2)
In augustus vertelde ik jullie al iets meer over hoe ik wil leren omgaan met mijn hoogsensitiviteit. Ik besloot na die blogpost (en jullie vele reacties) dat mijn belangrijkste werkpunt zou zijn dat ik dingen moest leren loslaten. Niet zo makkelijk gezien ik nogal veeleisend en perfectionistisch ben. Ik wou meer en beter luisteren naar mijn lichaam en op tijd op de rem gaan staan om zo een crash te voorkomen. Ik ging tijd nemen voor mezelf, voor dingen waar ik van geniet en die me tot rust brengen. En zo dacht ik ze wel te vinden, die handleiding voor mezelf.
We zijn nu bijna 2 maand verder en ik moet zeggen dat mijn mooie voornemens ook vooral voornemens zijn gebleven. Al wéken geeft mijn lichaam aan dat ik er over aan het gaan ben, dat het tijd is om op de rem te gaan staan. Ik heb puistjes (nooit last van gehad!), aften in mijn mond, mijn haar valt uit en nagels breken af, ik slaap slecht (niet goed inslapen, niet doorslapen en keivroeg wakker worden), ik eet niet goed, ... Maar ik bleef volop in negeer-modus. Tot gisteren.
Wat er dan gebeurde gisteren? Ik viel flauw. Zomaar, uit het niets. Ik was na het werk eventjes in de zetel gaan zitten om snel mijn lunch naar binnen te werken. Ik wou rechtstaan om een fles water te nemen en het volgende wat ik me kon herinneren, was dat ik op de grond lag. Toen besefte ik pas van "sh*t, ik moet mijn lichaam echt even rust gunnen". En ik sliep, de hele namiddag. Maar toen ik wakker werd, was er onmiddellijk een gigantische paniekaanval, want er was nog zo veel om te doen.
Ik heb soms echt het gevoel dat ik geen tijd heb om even op adem te komen. De enige rust die ik vandaag heb gevoeld, was toen ik deze ochtend in de lift stond om te vertrekken naar mijn werk. Het was de enige moment waarop mijn hoofd niet overspoeld werd met "ik moet". Een minuut op de hele dag, dat was het. Een dag die ik doorkwam op koffie en een half potje havermout dat ik verspreid over de hele voormiddag naar binnen lepelde. Mijn lunch en mijn fles water bleven gewoon in mijn tas zitten.
En zo gaat het steeds vaker en vaker. Vroeger naar het werk vertrekken om daar nog wat mails weg te werken, tijdens speeltijden en middagpauzes gewoon doorwerken, na school nog ouders ontvangen en dan thuis komen en de PC openzetten om verder te werken aan dossiers tot 22u of 23u en ondertussen mijn mailbox zien vollopen. Geen tijd om te naaien, om de blog deftig bij te houden, om op bezoek te gaan bij mijn grootouders, om mijn papieren voor mijn bijberoep in orde te brengen, om te werken aan mijn webshop, om een foto te posten op IG, ... Geen tijd, geen tijd.
En dan denk ik bij mezelf: ben ik nu zo zwak dat ik dit ervaar als een overload of is het gewoon echt veel en zou iedereen dit als belastend ervaren? Dat gevoel van voortdurend voor iedereen beschikbaar te moeten zijn en dat je nog altijd meer en beter kan werken en dingen kan doen, het is me echt aan het slopen. Ik dacht dat het ging beteren door minder uren te werken, maar het is gewoon nog moeilijker geworden (oké eerlijk, er is momenteel meer gaande dan enkel mijn werk, maar ik voel me nog niet klaar om daar over te schrijven).
En nu zit ik hier te staren naar deze blogpost, twijfelend om hem online te zetten en dit met jullie te delen. Te stressen omdat ik aan het bloggen ben en niet bezig met de dossiers die ik nog moet afwerken of met de papieren voor mijn bijberoep. Licht in mijn hoofd omdat ik nog niets deftig heb gegeten en met een innerlijke strijd of ik zou toegeven aan de verleiding van fastfood. Te vloeken omdat ik niet meer weet hoe ik het allemaal moet aanpakken...
Herkennen jullie dit? Iemand die tips heeft uit zijn eigen "handleiding"? Want ik denk dat die van mij nog moet geschreven worden ...
Liefs,
Miss Pixie
Dag lieverd,
BeantwoordenVerwijderenDat is duidelijk overload !
Draai de knop om en wees even perfectionistisch voor jezelf, laat alle anderen zich maar even beredderen, daar zal de wereld niet van vergaan.
Rust, en laat de boel de boel, ga naar de dokter, je lijf en geest schreeuwen letterlijk om een adempauze, voel je daar vooral niet schuldig over, dat overkomt iedereen wel eens !
Huishouden op een laag pitje zetten, geloof me maar, stof en afwas hebben geduld :-)
Neem HEEL BEWUST ECHT tijd voor jezelf, zonder ik moet nog dit en ik moet nog dat....
Neen lieverd, dat moet NIET, echt !
Wat NU MOET is RUST voor jou.
Liefs !
Dag Carla,
Verwijderendankjewel voor je reactie.
Ik moet zeggen dat door deze post te schrijven mijn ogen zijn opengegaan. Ik heb hem nu al enkele keren herlezen en besef dat ik nu echt enkele knopen moet doorhakken en beslissingen moet nemen om voor mezelf te zorgen.
Liefs,
Miss Pixie
Hoog tijd, lieve meid, en misschien eigenlijk al wat te laat... en eigenlijk weet je dat zelf ook... echt waar, je wilt het niet nog verder laten komen. Geloof mij maar... dat wil je echt niet. Hoe verder je het laat komen, hoe verder je terug moet he... Durf nu even voor jezelf te kiezen en voor jezelf te zorgen... Zo goed ken ik je niet natuurlijk, maar dit is zo duidelijk... *bezorgd knuffel*
BeantwoordenVerwijderenIk weet het, ik weet dat ik het eigenlijk al te ver heb laten komen.
VerwijderenEn ergens weet ik dat ik NU stop moet zeggen en tot rust moet komen, maar ik durf het niet...
Pauze. Nu.
BeantwoordenVerwijderenLaat de boel even de boel en luister naar je lichaam.
Ik weet het, ik weet het heel goed ...
VerwijderenHeel herkenbaar, Stephanie. Helaas. Je wil voor iedereen goed doen, voelt je verantwoordelijk voor alles. Het is gemakkelijker gezegd dan gedaan, maar "laat de de boel even de boel" (iets wat ik zelf niet kan, maar soit). Je lichaam probeert je duidelijk iets te vertellen.
BeantwoordenVerwijderenJa, het is zo moeilijk om het los te laten allemaal omdat ik het gevoel heb dat er heel wat verantwoordelijkheid op mijn schouders rust.
VerwijderenWant als ik nu zeg van "genoeg gewerkt voor school" dan zou ik 1 dossier hebben afgewerkt en een ander niet en dat is niet eerlijk voor die leerling. Iedereen heeft evenveel recht op hulp..
Loslaten, zo moeilijk...
Het lijf zei hier deze week ook "nope" en ik moest op doktersvoorschrift een week thuis blijven. Rusten. "En dat wil zeggen: niet werken!" riep de dokteres me vermanend toe toen ik haar praktijk uitliep. Eerlijk is eerlijk: eens je je bijberoep er bij gaat hebben, gaat het er helaas niet op beteren. Een hoofdberoep in combinatie met een bijberoep en dan nog al die andere stressfactoren die erbij komen, de sociale verplichtingen,... Het is niet evident. Neem dat van me aan. Het is belangrijk om nu even pauze te nemen en te bekijken wat er belangrijk is, wat kan wachten en hoe je je lijf beter kan verzorgen. Ik ben momenteel exact dat aan het doen, want ik kan helaas ook niet meer verder zoals ik bezig was.
BeantwoordenVerwijderenNiet leuk om te horen, ik hoop dat het snel beter gaat met je! Rust maar goed uit.
VerwijderenEn dat van dat bijberoep: ik besef dat heel goed. Zoals ik hierboven al aangaf: ik ga enkele knopen moeten doorhakken en keuzes moeten maken.
Stephanie, ik ken je enkel van je blog, maar nu ik dit lees: ik vrees dat het al 5 na 12 is. Tijd om er even uit te stappen! Niet makkelijk (spreek uit ervaring), maar zo nodig... Neem je tijd, laat je niet uit je lood slaan door wat mensen zeggen en probeer wat tot rust te komen!
BeantwoordenVerwijderenLiefs, An
Hoi An,
VerwijderenDankjewel voor je lieve reactie en advies.
Ik ga iedereen zijn advies hier opvolgen en wat rust inlassen.
Liefs,
Miss Pixie
Dat hoofd vol lijstjes dat ken ik echt. Maar ik heb door de jaren geleerd om prioriteiten te stellen. MIJN prioriteiten. Soms zou ik ook beter voor school werken of het huis schoonmaken ipv te naaien of te bloggen, maar ik kan het beter en beter loslaten. Hier is de doorbraak er pas gekomen met het krijgen van een kind. Ik werkte ook vroeger non-stop voor school, maar sinds ik kinderen heb, heb ik meer leren kiezen voor hen en voor mezelf. Maar de dagen dat ik op school ben, neem ik ook geen pauze en kom ik ook met mijn volle waterfles terug thuis. ;-)
BeantwoordenVerwijderenVerzorg je maar en laat je ook goed verzorgen. ;-)
Ik zei het daarstraks nog: de eerste die nog eens durft te zeggen dat leerkrachten een mooi leven hebben en niet moeten werken, mogen mijn was/strijk/vaat/ ... anders ne keer komen doen want heb al een schoon collectie verzameld..
VerwijderenIk weet dat ik er NU iets moet aan doen en zoals jij zegt, moet leren om MIJN prioriteiten te stellen.
Liefs,
Miss Pixie
Hier is het ook de geboorte van de zoon die ervoor zorgde dat ik beter over mijn grenzen ging waken. Nou ja, nadat ik heel ver over die grenzen heen gegaan was toch...
VerwijderenMijn eigen handleiding zegt dat ik moet rust pakken en gas terugnemen als ik tegen mijn grenzen aan bots. Wat makkelijk gezegd is van die handleiding, maar niet per se makkelijk te realiseren is. Aan om het even welke job in het onderwijs kun je werken, werken en blijven werken en toch nooit klaar raken. Delegeer zo veel mogelijk van je was/vaat (de meeste strijk hoeft echt niet gestreken worden), zodat je die van je lijstje geschrapt kunnen worden. Als jouw hoofd lijkt op het mijne, zijn die taakjes die je eigenlijk wel even kan laten vallen toch nog energie aan het opvreten zolang je er geen oplossing voor hebt, dat kun je nu wel missen.
Ik wens je héél veel succes om de nodige rust te vinden!
Dankjewel voor je reactie.
VerwijderenIk kan het succes gebruiken.
Een hoofd dat continu verdermaalt, verder plannen maakt, ondanks dat de vorige nog niet klaar zijn, zo werkt mijn hoofd. Maar ik heb leren 'neen' zeggen. Neen aan verplichtingen, neen aan dingen die kunnen uitgesteld worden, en vooral 'neen' zeggen als je lichaam aangeeft dat het in overdrive gaat.
BeantwoordenVerwijderenIk durf soms gewoon de kinderen naar school doen, thuiskomen en in de zetel naar een leuk filmpje kijken onder een dekentje. Ondanks dat er nog veel was/strijk/poets/... staat. Maar het brengt achteraf veel meer op, een uitgerust lichaam.
Dat van die voortdurende plannen dat herken ik echt. Het stopt nooit.
VerwijderenEn "nee" zegge, dat kan ik moeilijk. Ik wil altijd iedereen blij maken.
Iets dat ik naast loslaten ook nog moet leren dus.
Liefs,
Miss Pixie
Ja zeggen tegen anderen is nee zeggen tegen jezelf!
VerwijderenIk hoop dat je je snel beter voelt en voel je niet schuldig als je bijberoep eventjes niet erbij kan, iedereen heeft zijn grenzen.
BeantwoordenVerwijderenEen avondje niets doen kan ervoor zorgen dat je lijstje de volgende dag sneller mindert omdat je je beter voelt
Dankjewel Delphine.
VerwijderenIk heb het hier al gezet: er zullen hier enkele knopen moeten worden doorgehakt.
doe maar rustig
VerwijderenVeel sterkte (met de gezondheid en met het verdedigen van ons eerbaar beroep waar tegenwoordig zo op neergekeken wordt).
BeantwoordenVerwijderenDat is inderdaad waar jammer genoeg :(
VerwijderenRespect voor leerkrachten is ver te zoeken: bij lln, ouders, ... Heel jammer.
Thx voor je reactie!
Oh jee. Het lijkt echt wel of je te veel wilt in de 24 uur die een dag telt. Soms moet je echt voor jezelf gewoon 'foert' kunnen zeggen en je even niets aantrekken van alles en zen wezen. Ik weet, het is moeilijk, maar het loont echt de moeite! Misschien kan je vaste tijdstippen inplannen dat je dit doet, of misschien doe je het op het ogenblik dat je het aan je lichaam begint te merken? En mag ik je de tip geven om ook effectief tijd te nemen om deftig te eten. Dat is zo belangrijk!
BeantwoordenVerwijderenIk weet dit allemaal wat je zegt.
VerwijderenMaar weten en het in de praktijk omzetten is nog een groot verschil eh? En het is niet makkelijk om te doen :(
Als ik dit hier zo als buitenstaander vanop afstand lees dan kan ik alleen maar denken : waarom doe je dit jezelf aan? Zorg voor jezelf, niets is belangrijker! De rest volgt vanzelf xxx
BeantwoordenVerwijderenDie 'waarom' heb ik de laatste dagen al vaak gehoord door anderen en door mezelf. En ik kan er eerlijk gezegd geen antwoord opgeven..
VerwijderenOh zo herkenbaar Miss Pixie. Ik wens je veel sterkte, neem voldoende tijd om na te denken over wat je wil met je leven. Ik zit zelf in deze situatie momenteel. Heb emoties en stress te veel onderdrukt waardoor mijn lichaam nu reageert. Ik geloof erin dat dit (bij ons beide) wel goed komt! Knap dat jij je verhaal zo durft te delen! Chapeau!
BeantwoordenVerwijderenDankjewel voor je lieve reactie!
VerwijderenOh, zo herkenbaar. Twee weken geleden werd ik getroffen door een zenuwinzinking, met als gevolg dat ik in therapie ben gegaan. Ik stopte compleet met functioneren omdat het gewoon niet meer ging. Ik heb er ook enkele blogjes over geschreven op mijn blog. Wat ik leerde van mijn psychologe ondertussen is om echt naar de signalen te luisteren van je lichaam! Ben je moe, ga dan slapen, al is het om 19u. Heb je nood aan een boek lezen maar ligt er nog een stapel was voor je klaar? Lees dat boek en laat die was liggen! Luister naar jezelf, je kent jezelf het beste en probeer te ontspannen. Veel liefs.
BeantwoordenVerwijderenIk ga zeker eens een kijkje nemen op je blog, misschien steek ik er nog wat van op.
VerwijderenDankjewel voor je reactie.
"Ik heb soms echt het gevoel dat ik geen tijd heb om even op adem te komen." Ik herken dit enorm. Ik voel mij de laatste tijd echt schuldig als ik durf neer te zitten met een boek. Tot rust komen, dat is moeilijk. Ik ben blij dat je dit geschreven hebt. Liefs, Anke
BeantwoordenVerwijderenDankjewel voor je reactie, blij dat je iets hebt aan mijn verhaal.
VerwijderenEn dat van dat schuldig voelen herken ik helemaal. Ik heb dat voortdurend..
Ga voor je zelf even op de rem staan want anders geraak je in het ziekenhuis ... Als je de lat minder hoog legt ben je nog altijd goed bezig,hou je dat voor ogen.Knuffeltje en luister echt naar je lichaam.
BeantwoordenVerwijderenThx Carla.
VerwijderenMoesten anderen hun lat ook wat lager leggen zou ik dat voor mezelf misschien ook makkelijker kunnen doen.
Je moet/mag alleen naar je zelf kijken,niet naar anderen want die hebben misschien wel een poetsvrouw of mama die strijkt of een man/vriend die helpt met verbeteren?Als je jezelf voorbij loopt is er niemand mee geholpen,hé!Knuffeltje en je komt er wel.
VerwijderenJe hebt gelijk.
VerwijderenBen vandaag lansgsgeweest bij de dokter en die heeft me een maandje rust voorgeschreven. En dat ga ik nu ook doen, rusten, heel veel rusten en niets moeten.
Ik merk dat ook wel aan mijn oudste (nu 18) dat jullie precies allemaal zoveel moeten en niets willen missen en altijd druk, druk, druk, .... Ik heb een nichtje zonder kinderen die nooit een minuut voor zichzelf leek te hebben en zij zit nu al lange tijd thuis...Het is eigen aan deze nieuwe tijd denk ik...en heel moeilijk om je niet te laten meeslepen in de race.
BeantwoordenVerwijderenZelfs ik moet regelmatig remmen terwijl ik eigenlijk een slak ben.
Je beseft dat er iets scheelt dus doe er iets aan !!
Bedankt voor je reactie en je advies :)
VerwijderenIk vind het heel knap dat je dit alles deelt via je blog.
BeantwoordenVerwijderenEn ja, het is ook voor mij herkenbaar.
Ik probeer, met vallen en opstaan, ontspanning in te plannen.
Het loont. Het zorgt voor meer energie, rust en een gelukkiger persoon (waar mijn omgeving mee van kan genieten).
Ik duim alvast voor jou dat jij dit ook mag ervaren.
Dankjewel.
VerwijderenHet was niet makkelijk om op de publish-knop te duwen. Maar het is zoals Kathleen zei: het hoeft niet altijd een goednieuws-show te zijn.
ik weet dat leerkrachten veel tijd steken in voorbereidingen en afwerkingen van lessen en daar kijk ik niet op neer, het wordt alleen een probleem als je het te goed wil doen, gewoon goed is genoeg, je kan ALTIJD meer doen en beter doen, maar de vraag is: wil je dat ook doen, want flauwvallen, dat lijkt me toch geen goed signaal!
BeantwoordenVerwijderenHet is inderdaad geen goed signaal en dat besef ik zeer goed..
VerwijderenMaar er wordt altijd maar meer verwacht en alles is zo maar vanzelfsprekend voor veel mensen.. en dat maakt het slopend!