#WijOverdrijvenNiet

Twitter staat vol met getuigenissen van vrouwen - jonge meisjes en dames met enige levenservaring - die in hun leven te maken kregen met seksistische opmerkingen, ongewenst seksueel gedrag, discriminatie, ... Zij startte dit allemaal door haar artikel voor de Morgen. Toen enkele heren besloten haar te verslijten voor juffrouw Tuttenbol ging de hashtag #WijOverdrijvenNiet viraal en sprongen heel wat blogsters op de kar. Dit zijn enkele van mijn ervaringen.

2006, ik ben 16 en doe vakantiewerk bij mijn papa in het restaurant. Ik krijg verschillende opmerkingen als "hej poepke", een extra'ke (drinkgeld dus) moede wel eerst verdienen, "uw decolletéke mag wel wat dieper, preutse", ... En dan telkens je van de tafel wegstapt gewoon voelen dat hun ogen op mijn poep gericht waren.

2007, ik ben 17. Ik zat in in de put omdat mijn relatie recentelijk geëindigd was. Op een lokale kermis zijn mijn vriendinnen en ik op zwier. We komen enkele gasten van op school tegen en gaan samen wat te drinken halen in de nachtwinkel. Hoewel ik stop zeg, blijven ze de fles aan mijn mond zetten. Ik ben al te ver weg om me te verzetten. Ik raak thuis, maar herinner me niet hoe. De weken erop wordt er geroddeld over mij, maar niet over diegene die de fles aan mijn mond zette.

2009, ik ben 19. We gaan uit met een groepje vrienden. We kennen elkaar al even. Seksueel getinte opmerkingen vliegen over en weer en ik voel me ongemakkelijk. Dan krijg ik de vernietigende commentaar: "Ge zoekt het zelf als je u zo kleedt".

2010, ik ben 20. Ik ben uit met enkele vriendinnen. We leven ons uit en zijn uitbundig aan het dansen. Plots voel ik een hand op mijn achterwerk. Het was crowded in het café, dus ik dacht dat het perongeluk was. Tot het opnieuw gebeurde. Toen ik vroeg wat die gast zijn probleem was. Zijn reactie was: " Och jong, ge hebt het graag. Als je zo danst, moet je niet klagen"

.

2011, ik ben 21. Mijn kot is letterlijk 5 meter van de tramhalte. Na een avond uit met vriendinnen stap ik van de halte naar mijn kot. Aan de halte staat een jonge gast. Hij kijkt wie er van de bus stapt en stapt achter mij. Als ik de deur van mijn kot open stapt hij verder. Ik ben opgelucht. Als ik deur terug wil sluiten, probeert hij ze open te duwen. Door een adrenalinerush krijg ik de deur toch dicht. De volgende ochtend zegt mijn kotgenote al tweemaal hetzelfde te hebben meegemaakt. We durven niet meer alleen naar ons kot.

2012, ik ben 22. Ik ben net afgestudeerd en zoek werk. Ik kreeg in 2 à 3 voorzieningen (BJZ en volwassenen met mentale beperking) het volgende te horen: goede CV, veel ervaring en een goed gesprek. Maar: je bent nogal klein en fragiel, je kan de job fysiek niet aan OF zo'n jong, schoon meiske houdt het niet lang uit tussen onze gasten. Ze namen een mannelijke sollicitant aan.

2014, ik ben 24. Ik ben op café met mijn vriend en enkele vrienden. De mannen zijn aan het tafelvoetballen en ik sta ernaast te genieten van een pintje en te wachten tot het volgende spelletje om mee te doen. Plots wordt een van onze kameraden kwaad en stapt hij af op het groepje dat achter mij staat te poolen met het verzoek of het wat minder kan. Blijkbaar stonden ze te demonstreren waar ze die keu bij mij wel eens zouden willen steken.

2015, ik ben bijna 25. Als ik na het werk - op klaarlichte dag - met mijn handen vol met mappen naar mijn auto wandel, staat er plots een hele groep jongeren uit de buurt enkele meter verder op de stoep. Ze beginnen te fluiten, obscene gebaren te maken en dingen te zeggen in het Frans. Net op het moment dat ze op me afstappen, krijg ik mijn deur open en stap ik snel in. Ik krijg te maken met nog wat meer obscene gebaren. Ik denk nu 2 keer na over waar ik parkeer.

23/03/2015, in volle #wijoverdrijvenniet heisa. Ik stap na school naar mijn auto. Ik heb weinig oog voor de omgeving omdat ik druk bezig ben met mijn boodschappenlijstje te typen op mijn gsm. Plots hoor ik gefluit. Drie mannen van ongeveer 35 jaar staan aan de overkant van de straat. "Hey poezeke. Ge moet u zo ni haasten! Is deze coté te min voor u? Ik zal u anders eens op andere gedachten brengen". Bij dat laatste zinnetje hoorde een heupbeweging die boekdelen sprak. Een van die mannen was een papa van een gastje bij ons op school en wist maar al te goed wie ik was. En achter die gasten zaten heel wat gastjes van school nog even op de speeltuin. Ik wou iets reageren in de aard van "toon u kinderen anders vooral hoe het niet moet", maar ik zweeg en liep met opgeheven hoofd verder. Want het was het niet waard.

Dit zijn er maar enkele, maar ik zou hier net als veel andere dames een boek kunnen over schrijven. Meer lezen? Kijk dan zeker op de website die Romina uit de grond stampte. Daar worden alle tweets over #WijOverdrijvenNiet verzameld. En dames, zwijg niet langer! Deel ook je verhaal!