Woorden schieten te kort...

Er stond voor vandaag een vrolijke, kleurrijke post & vlog gepland over mijn SwapperDapper-ervaring, maar ik kreeg hem niet getypt. 

De woorden leken leeg, hol en onecht. 

Ik kon het niet. 

Het leek allemaal zo onbenullig, zo nietig.

In stilte zitten en mediteren, meer kon ik niet doen.

Ik voel me zo klein.

Zo onbelangrijk en nietig. 

Een puzzelstuk dat er niet toe doet.

Want wat maakt het allemaal uit?

Wat maken mijn problemen en zorgen uit op een dag zoals vandaag?

Wat doen ergernissen en kopzorgen er toe?

Er is vandaag enkel ruimte voor verdriet.

Of niet?

Laten we vandaag ook ruimte voor begrip, menselijkheid & behulpzaamheid?

Kan het slechtste van de mens ook het beste naar boven halen?

Kunnen we de hoop naar een beter morgen laten primeren op de verblindende haat van vandaag?

Ik las & zag vandaag zoveel lelijks, pijnlijks & haatdragend, 

maar wat ik wil onthouden is dit:

mensen die hun deur openzetten voor gestrande mensen,

taxi's die gratis rijden en mensen die spontaan plaatsen in hun auto aanbieden,

de bemoedigende woorden en hartjes op sociale media,

de dankbaarheid dat al mijn familie en vrienden vandaag goed zijn doorgekomen,

dankbaarheid dat we er vandaag waren om elkaar te steunen.

Een extra dikke knuffel voor al mijn lezers
(en ik stel voor dat jullie iedereen rondom ook een dikke knuffel geven)

Liefs,

Miss Pixie