Hallo, ik ben Stephanie en ik ben hoogsensitief.

Deze post staat al een hele tijd bij mijn concepten. Al 10 keer heb ik hem aangepast, maar nog nooit durfde ik op publish duwen. Maar gisteren trok iets mijn aandacht op een onverwacht moment en dat deed me beseffen dat het tijd was om dit met jullie te delen:

Het lief en ik waren met vrienden in Bobbejaanland. L & ik zaten te wachten op de mannen die absoluut in de Sledgehammer wilden (de enige attractie waar ik echt niet in durf). Net toen de attractie tot stilstand kwam, kwam er een gezin met 2 kinderen (jongen en meisje) van ongeveer 10 jaar aan. De mama nam het meisje bij haar hand en zei "kom mee, dat is tof, we gaan er allemaal samen in". Het meisje sloeg in paniek. Ze had niet gezien wat de attractie deed, ze wist niet wat ze kon verwachten. "Niet zo flauw", zuchtte haar mama kordaat terwijl ze het meisje meesleurde bij de hand en ging aanschuiven. Ik zag tranen van schrik en stress bij het meisje en kreeg direct een flashback naar mijn eigen jeugd.

Want ik was een "(over)gevoelig kind". Altijd bang, altijd verlegen, altijd onzeker, ... Ik durfde niet veel. Hoe vaak ik niet heb moeten horen: doe niet zo flauw! Zaken waar andere kinderen enthousiast door werden (een schoolreis bijvoorbeeld) zorgden bij mij voor ontzettend veel stress en paniek met huilbuien en hysterie tot gevolgd. Ik herinner me echt nog goed dat ik steevast de avond voor uitstappen of dingen die anders waren echt ziek werd en niets kon eten. Wat ik dan wel at, kon ik niet binnenhouden.

Tijdens mijn puberteit schreef ik mijn huilbuien en emotionaliteit toe aan het puberen. En toen ik studeerde, stak ik het op mijn studies en de stress die het meebracht. Ik was misschien gewoon niet zo stressbestendig? De angst- en paniekaanvallen die me jaren plaagden, stak ik op mijn perfectionistische aard en faalangst.

Maar toen begon ik te werken en had ik geen stresserende studies meer als excuus. Mijn eerste job was als opvoedster in een CKG. Het was de job die ik echt wou al sinds ik begon met studeren, maar hij bleek niet zo ideaal te zijn voor mij. Het enige wat ik deed was werken - eten - slapen, waarbij werken de enige constante was. Het slapen en eten werd wel eens over geslaan. De wisselende shiften waarbij ik ook nachten en weekends werkte, waren zo ontzettend zwaar en belastend, maar geen een van mijn collega's leek het er even moeilijk mee te hebben.

Uiteindelijk kreeg ik na amper een paar maanden in het werkveld een burn-out waarmee ik een maand thuis zat. Eens ik terug aan het werk moest, heb ik mijn ontslag ingediend ook al had ik nog niets anders op het oog. Tijdens een van de laatste weken dat ik er werkte, was ik alleen op dienst met enkel een babytje dat lag te slapen. Op dat moment kwam de hoofdopvoedster een babbeltje slaan met mij. Of ik iets wist over "hoog sensitieve personen"? Ik kwam nogal uit de lucht vallen. Ze gaf me een lijstje met vragen (diezelfde lijst kan je hier vinden) waar ik eens moest over nadenken. Ze zei dat het me zou kunnen helpen. Daarnaast gaf ze me ook de titel van een boek met meer informatie over HSP.

Ik scoorde hoog op de test, maar negeerde heel lang wat dat wou betekenen. Ik kocht het boek "Hoog sensitieve personen. Hoe blijf je overeind als de wereld je overweldigt?" van Elaine Aron, maar kwam niet veel verder dan pagina 30 want het boek was nogal confronterend. Enkele maanden geleden sprak ik met een andere blogster die hoogsensitief was. Ze vertelde me een beetje over wat hoogsensitief zijn voor haar betekent en ze vond dat het boek van Elaine Aron heel leerrijk was geweest voor haar. Ik besloot om het boek nog eens een kans te geven.

En dat deed ik de laatste weken. Het heeft mijn ogen geopend en heeft heel wat dingen op zijn plaats laten vallen. Nu begrijp ik waarom ik zo snel vermoeid ben, waarom ik vaak ziek ben, waarom ik niet steeds zin heb om uit te gaan, waarom ik zaken zoals een blogmeetup of workshop zalig vind maar daarna nood heb aan rust en alleen zijn, waarom ik soms afspraken afzeg, ... Ik kan periodes zoals die van de afgelopen weken waarbij opstaan en me aankleden al een overwinning zijn, beter een plaats geven. Ik begrijp mezelf beter en weet dat ik zal moeten werken en leren om met deze eigenschap om te gaan. Het zijn al zware weken geweest en er staan er nog zwaardere op komst (de reden daarvoor zal ik misschien binnenkort wel eens delen), maar vandaag was een goede dag. Ik ben opgestaan, heb me aangekleed, had terug honger en at met smaak. Ik deed het huishouden en ging naar buiten. En ik ben blij dat ik dit met jullie kan delen. Blij dat jullie nu weten waarom mijn emmer soms wat vol is en het hier eventjes stil is...

Liefs,
Miss Pixie