Slapeloze nachten en zombie dagen

Woensdagnacht, 3 uur. Ik zucht en draai en keer en kijk voor de miljoenste keer op de klok. Naast mij ligt mijn vriend zachtjes te ademen en gelukzalig te slapen. Zijn hoofd lag nog niet op het kussen en hij sliep al. Ik heb van pure jaloezie en frustratie zin om hem uit het bed te duwen. Ik wil ook slapen! Al twee weken word ik geplaagd door slapeloosheid en slaap ik maximum 3 uur per nacht. Doodop ben ik. Ik dacht dat het vannacht zou lukken, maar dus niet. En dus nam ik stilletjes mijn gsm en opende de Blogger-app en begon te schrijven. (Eens iets anders dan was plooien of de vaat doen).

Ik ben eigenlijk al van kindsaf aan een slechte slaper. Elke familiegelegenheid krijg ik het te horen: over dat mijn mama met mij toertjes moest rijden om me in slaap te krijgen en dat ik begon te krijsen vanaf het moment dat ze me uit de Maxi-Cosi haalde. Ik kan me zelf herinneren dat ik tijdens de lagere school vaak 's nachts het bed uit sloop om te lezen. Maar de soort slapeloosheid die ik nu ervaar die stak het eerst de kop op ergens op het einde van het middelbaar. Ik was voortdurend gestresst en deed niet anders dan piekeren waardoor ik niet in slaap geraakte. En eens ik dan in slaap raakte, kon ik niet doorslapen. En dat probleem gaat door en door tot op vandaag.

Pas op, er zijn periodes waarop het beter gaat. Waarop ik wel kan inslapen en zelfs doorslaap. Zoals tijdens mijn suikerdetox. Of vlak nadat ik enkele maanden geleden crashte. Toen sliep ik 10 uur per nacht en kon ik overdag gemakkelijk 4 of 5 dutjes doen en dan 's avonds zonder probleem gaan slapen. Ergens in november begonnen het piekeren terug en ontdekte ik op een slapeloze nacht de wondere wereld van slaap-apps. En die begeleidde meditaties en rustgevende geluiden hielpen me echt! Meestal haalde ik het einde van de opname niet.

Naast die het gebruiken van die apps las ik ook heel wat over slaapproblemen en daar leerde ik heel wat uit. Zo stelde ik voor mezelf een avondritueel op om ervoor te zorgen dat ik rustiger zou zijn eens ik ga slapen. Zo ziet mijn avondritueel er uit:

• Ik zet de TV uit op het moment dat ik me moe begin te voelen.
• Ik zet mezelf een tas pure kamille- of valeriaanthee.
• Terwijl de thee afkoelt doe ik enkele yoga-poses en/of mediteer ik.
• Ik leg alles klaar voor mijn Miracle Morning (update daarvan volgt volgende week!)
• In bed luister ik naar een van mijn apps.

Maar dat kon allemaal niet baten de afgelopen twee weken. Toen ik dit deelde op mijn persoonlijke Facebook kreeg ik heel wat interessant advies waarvan ik al heel wat had uitgeprobeerd zonder succes: de 4-7-8 ademhalingstechniek, valeriaansupplementen, sporten, ... (Maar toch bedankt voor de lieve reacties!) Het probleem is dat mijn hoofd vol zit. Zo ontzettend vol met zowel piekergedachten als met leuke,creatieve ideeën. En het probleem bij mij is dat ik niet gewoon 1 gedachte heb, maar dat elke gedachte uit 10 andere bestaat en die dan ook weer ... Een beetje zoals dit, maar dan maal 1000:

Soms helpt het om te luisteren naar mijn vriend zijn ademhaling, soms helpt het als hij mijn hand masseert, soms helpt het om in de zetel te kruipen met een van zijn hoodies aan met mijn hoofdtelefoon op en de kap omhoog helemaal weggenesteld in een hoop dekens, ... Maar nee, wat ik ook doe, ik lig wakker. En wanneer ik slecht slaap dan kom ik terecht in een slechte cyclus waar het heel moeilijk is om uit te komen: 

• Te weinig slaap zorgt ervoor dat ik prikkelbaar ben en het zorgt ervoor dat ik naar cafeïne grijp. 
• Wanneer mijn maag vol cafeïne zit dan heb ik geen honger en eet ik slecht (te weinig en voornamelijk brol). 
• Omdat ik slecht eet, heb ik geen energie en hang ik lusteloos in de zetel. 
• Door lusteloos in de zetel te hangen, is mijn lichaam niet moe en mijn hoofd ook niet en dus begint het piekeren als van voor ik naar bed ga. En ja, dan is de cirkel rond.

Ik deel dit niet om te zagen (ok, misschien wel een klein beetje) of om negatief te zijn of om aandacht te krijgen. Ik deel dit omdat het de realiteit is. MIJN realiteit. En ik weiger me er over te schamen. Mensen veroordelen zo snel. Ze zien dat ik terug blog (zonder de blogs grondig te lezen), naai en foto's post op Instagram. Dus gaan ze er van uit dat ik genezen ben en vragen zich af waarom ik dan nog thuis ben. Wel, omdat deze momenten er ook zijn en die niet zichtbaar zijn. Het staat inderdaad niet op mijn voorhoofd gedrukt eh (niet dat ik daardoor op meer begrip zou kunnen rekenen). Maar het blijft verdomd zwaar! (En nu hoor ik die veroordelende mensen al denken: "Anders moet je eens overdrijven?".)

Slapeloze nachten, zombie dagen. Het huishouden is een puinhoop en mijn humeur is al even wispelturig en grijs dan het weer. Mijn concentratie is gelijk aan die van een goudvis en alles duurt tien keer zo lang. En van alles wat ik doe of onderneem, voel ik de weerslag en moet ik recupereren. Een namiddagje afspreken met een vriendin? Leuk! Maar dan ben ik 's avonds geen zak meer waard. Uit eten en daarna naar de film? Gezellig! Maar de dag erna blijf ik in de zetel en ben ik tot niet meer in staat dan Netflix-bingewatchen.

Bon, het is ondertussen bijna 4 uur en de zachte ademhaling van mijn vriend is overgegaan in licht gesnurk. Nu heb ik nog meer zin om hem uit het bed te duwen. Maar in plaats daarvan ga ik me dicht tegen hem leggen en hopen dat ik nog een paar uurtjes slaap.

Liefs,

Miss Pixie

You can follow me on Facebook / Instagram /Bloglovin.

Snapchat --> MissPixie1990

Update: Ik viel inderdaad na enkele minuten in slaap en sliep gelukzalig tot 12 uur deze middag (no shame there!). Ik deed mijn best om deze namiddag geen dutje te doen en hoop vanavond rustig te slapen. Misschien is schrijven wel de oplossing om in te slapen ;)