Miss Pixie 2.0 & Stephanie 2.0

Het was hier eind 2015 heel stil. Ik had het eventjes nodig om de stekker er uit te trekken en tot rust te komen. Bloggen, naaien, social media, ... het zei me allemaal niets meer. En ik kreeg gelukkig heel veel lieve reacties en steun van jullie. Heel regelmatig kreeg ik berichtjes waarin stond dat ik de tijd mocht nemen, dat ik mocht rusten en aan mezelf mocht denken. Alles wat nodig was voor wat Kathleen zo mooi "Miss Pixie 2.0" noemde. Maar pas na de uitzending van "Over de streep" op VTM besefte ik dat niet alleen Miss Pixie een upgrade nodig had, maar Stephanie ook.

In die uitzending ging het op een bepaald moment over dat ons leven wat is zoals een ijsberg: Een klein deel - ons imago - is zichtbaar & het overgrote deel - emoties, angst, problemen, ... - is onzichtbaar voor de meeste mensen. Wanneer je je slecht voelt, is de kans groot dat je gaat focussen op dat wat zichtbaar is en dat voor realiteit gaat zien. Toen dat ter sprake kwam, ging er bij mij een lichtje branden.

Dat was exact wat er het laatste jaar met mij gebeurde. Ik was zo gefocust geraakt op mijn alter ego Miss Pixie dat ik het zelf helemaal geloofde. Ik was het vrolijke, creatieve meisje met het lange haar en zelfgemaakte kleren en juwelen die blogde en nog 1000 andere ballen in de lucht hield. Schijnbaar zonder problemen. Iemand zei zelfs eens tegen mij "Door jou voel ik me een slechte vrouw. Jij kan precies alles en laat het zo gemakkelijk lijken". De realiteit was wel anders...

In werkelijkheid was ik zo onzeker, gestresst, vermoeid en ongelukkig dat ik me nu afvraag hoe ik het allemaal zo lang heb volgehouden. Ik was zo gefocust op enerzijds mijn job en anderzijds mijn online leven als Miss Pixie dat ik mezelf compleet was kwijtgeraakt. Want ik ben meer dan dat creatieve meisje dat naait en bezig is met gezond eten. Zo veel meer! Maar daar was niets meer van te merken.

Dat meisje dat houdt van lezen en het ene na het andere boek las ... Weg.

Dat meisje dat graag naar fantasyfilms kijkt ... Weg.

Dat meisje dat graag naar muziek luistert en op de hoogte is van nieuwe muziek ... Weg.

Dat meisje dat graag uitgaat en afspreekt met vrienden ... Weg.

Dat meisje dat graag uit gaat eten en naar de bioscoop gaat ... Weg.

Dat meisje met interesse voor spiritualiteit ... Weg.

Dat meisje dat aandacht heeft voor haar uiterlijk en kledij ... Weg.

Ik was echt verloren. Ik was zo druk bezig met alle ballen in de lucht te houden dat er geen ruimte was om op adem te komen. Ik negeerde de huilbuien, het feit dat ik overleefde op koffie en daardoor afgevallen was, ik negeerde de voortdurende vermoeidheid, ... tot ik het niet meer kon. En dan zat er maar 1 ding op: rusten. En om die rust te vinden, moest ik alles even loslaten. En dat was het moeilijkste dat ik ooit heb moeten doen. Ik zette voor het eerst mezelf op de eerste plaats en liet alles wat energie vrat los. En dus werd er niet meer genaaid en geblogd. En daarna ook niet meer gehaakt of gebreid. En werd het suikervrije bestaan ingeruild voor comfortfood. 

A woman who cuts her hair is about to make some serious changes.

En hoe langer het duurde, hoe makkelijker het werd. Er kwamen dagen waar de vermoeidheid plaats maakte voor een nieuw soort energie. In het begin dacht ik steeds maar "Ik voel me leeg, verdoofd" maar na enkele weken besefte ik dat het iets anders was dat ik voelde, iets dat ik eerder niet kende: innerlijke rust. Ik heb zo lang aan 200 km/u geleefd en altijd maar gestresst en nooit stilgezeten dat ik dat niet kende die innerlijke rust. Geloof me, er is heel wat mindfulness, meditatie en meer aan te pas gekomen om me zo ver te krijgen. Vooral ook veel geduld en liefde van alle mensen in mijn omgeving.

Ik ben er nog niet helemaal, maar ik voel me stil aan terug mezelf. De vermoeidheid is nog niet helemaal weg en er zijn nog steeds dagen dat ik het liefst in een hoekje zou kruipen en verdwijnen. Maar dat is ook ok. En ik kan me terug concentreren op boeken en films zonder ondertussen ook 100 andere dingen te doen. Ik maak tijd voor vrienden en familie, maar durf het ook afblokken wanneer ik me-time nodig heb. Ik maak me minder druk om kleine details waar ik anders helemaal gek zou van worden. En ook de leuke kanten van mijn creatieve zelf komen terug: ik wil terug bloggen, ik wil terug naaien, ik wil terug juwelen maken, ... Maar voor de fun! Omdat IK het graag doe en niet om anderen te plezieren. En alles op mijn tempo. En dat lijkt wel te werken.

Het zal hier op de blog ook anders zijn. Rustiger. Misschien met iets minder structuur en regelmaat, maar wel met een goed gevoel. Met nieuwe thema's en onderwerpen, maar minder uitgebreid. Er is terug focus. Een focus op alles wat mij mezelf maakt: een beetje Miss Pixie 2.0 én vooral ook Stephanie 2.0. 

Liefs, 

Miss Pixie

Dit lijkt me ook een goed moment om een paar mensen te bedanken.

Heel veel hartjes voor:

- degene die langskwamen voor een babbel (en mijn boekenkast onder handen namen :p).

- degene die me een knuffel gaven wanneer het nodig was.

- degene die langs mijn tranen keken en me beloofden dat alles goed kwam.

- degene die zo veel geduld hebben gehad.

- degene die me lieten weten dat ze aan me dachten.

- lieve Whats Appjes en Messenger-berichten.

- degene die met mij koffie en warme chocomelk gingen drinken.

- mijn lezers die bezorgd waren en me regelmatig vroegen hoe het ging. En vooral ook omdat ze niet zijn weggelopen tijdens mijn afwezigheid.

- straffe blogmadammen die hun verhaal delen en me zo kracht geven om dit ook te doen (The Gentlemom, Liesellove, Madame Stof, Tales from the Crib, Lunatiek, ... en alle andere die ik nu vergeet) <3