10000 alarmbellen ...

... gingen gisteren af in mijn hoofd nadat ik mezelf deze zin hoorde zeggen aan de telefoon: "Ik ben echt serieus ziek al een paar dagen. Ik wou deze ochtend naar de dokter gaan, maar kon het echt niet maken om thuis te blijven dus ben ik maar gaan werken". Wait, what? Ben ik terug op dit punt beland? Hoe is dat plots gebeurd?

Ik sloeg er in om mijn telefoongesprek rustig af te ronden om daarna compleet in te storten met een paniekaanval en heel wat tranen. Op welk punt ben ik mijn lichaam en mijn gezondheid terug op de tweede plaats gaan zetten? Op welk punt werd "gewoon doorgaan" opnieuw mijn levenswijze. Op welk punt ging ik mijn grenzen over zonder stop te zeggen?

Alsof ik niets heb geleerd uit een jaar thuiszitten met een burn out. Het is een feit dat deze vakantieperiode niet zo vanzelfsprekend is op het het hoofdberoep. Een combinatie van al lang vastgelegde verlofdagen en langdurig zieke collega's zorgde er voor dat we onderbemand waren gedurende deze Paasvakantie en de werkdruk hoog lag. Maar dat zou me niet mogen tegenhouden om mezelf op de eerste plaats te zetten. En toch deed ik dat niet.

Ik werkte serieus wat overuren en was al na twee dagen compleet uitgeput. Dat uitte zich in ziek worden. En toch ging ik door. De momenten die ik normaal gebruik om te rusten werden compleet ingepalmd door het bijberoep waardoor het ziek zijn gewoon erger werd. Het bijberoep is fijn en ik kreeg de laatste weken enkele hele mooie kansen. Maar dat vergt ook energie. Soms nog meer dan het hoofdberoep. Want bij die kansen hoort ook heel wat verantwoordelijkheid naar de mensen met wie je samenwerkt, de klanten die een bestelling bij je plaatsen, ... En dat is wat niet gezien wordt: dat het hard werken is om als zelfstandige, ook al is het in bijberoep.

En dan maakte ik mezelf de laatste weken nog eens wijs dat ik prioriteiten aan het stellen was. Ik liet het huishouden wat liggen. Toen ik gisteren tijdens mijn breakdown rondkeek zorgde dat voor net nog meer paniek. Het huishouden had zich zo opgestapeld dat het gewoon zo onoverzichtelijk is geworden dat ik niet meer weet waar eerst te beginnen. Mari Kondo had gelijk: een vol hoofd en een volle ruimte hebben vaak iets met elkaar te maken.

Het is verdomd moeilijk om niet steeds in dezelfde valkuilen te trappen. Op het einde van mijn therapie dacht ik het voor elkaar te hebben en sterk genoeg in mijn schoenen te staan. Maar dit is opnieuw het bewijs dat het een levenslang proces is om niet dezelfde fouten te blijven maken. En dat een burn out niet voorbij is omdat je terug gaat werken en je terug iets wat van energie hebt om leuke dingen te doen.

Ik ben blij dat er gisteren 10000 alarmbellen afgingen en mijn ogen openden. Ik kroop vroeg in bed, sliep meer dan 12 uur en stelde deze ochtend een strijdplan op om een lege ruimte en een leeg hoofd te krijgen. Een strijdplan zonder al te veel druk op mezelf, maar wel met een spreekwoordelijke trap onder mijn kont zodat die alarmbellen voortaan kunnen uitblijven.

#40dagenbloggen: 37/40