Mijn strijd tegen de burnout-kilo's

Ik schreef al een héél klein beetje over in mijn review over "Het jaar van de hond" van Eva Daeleman. Over hoe herkenbaar de strijd met haar lichaam en lichaamsbeeld wel niet was. En nog steeds is. Want al maanden ben ik aan het strijden tegen de burnout-kilo's en heb ik terug een hekel aan mijn lijf.

Foto: Pixabay

We keren eventjes terug naar de nillies, toen ik een puber was, want toen begonnen de "problemen" met mijn lichaamsbeeld. Als kind was ik altijd heel mager geweest en mocht ik eten wat ik wou zonder bij te komen. Eens ik naar het middelbaar ging, bleef ik eten zoals voordien maar daar was mijn puberend lichaam het niet mee eens. Ik kwam redelijk wat aan en kreeg te maken met opmerkingen van mijn ouders en familie over mijn gewicht (een gevoelig onderwerp bij ons in de familie).

En daar begon het. Een ononderbroken reeks van jojo'en, eten wat ik wou, niet eten, aankomen, afvallen, absurd mager zijn, ... ging van start. Met een rode draad doorheen de jaren: ik was nooit tevreden over mijn lichaam. Ik ben nooit echt dik geweest, op sommige momenten wel wat chubby, maar echt dik dat niet. Maar 99,9% van de tijd voelde ik me een walvis.

Fast forward naar 2011 toen ik het lief leerde kennen. Het lief is een bourgondiër, hij eet graag. Daarom niet ongezond, maar wel graag. Dus gingen we vaak uit eten of kookten we samen. Hij leerde me terug genieten van eten. Want dat kon ik niet meer. Ik had echt een verstoorde relatie met eten (en mijn lichaam). Sindsdien kwam ik wat aan, maar bleef mijn gewicht wel stabiel. Ik droeg meer zorg voor mijn lichaam.

En dan kwam er die burnout in de zomer van 2015. In het begin ging die vooral gepaard met een hoog stressniveau en als ik stress heb, dan stop ik met eten. Dus viel ik een aantal kilo's af. 

Ergens in november 2015 startte ik met medicatie. Op aanraden van de huisdokter, psycholoog en controlearts nam ik een lichte dosis antidepressiva (no shame there). De eerste maand had ik heel erg last aan mijn maag waardoor ik amper at. Er kwam een periode waarin ik al blij was dat ik iets at, dus lette ik niet echt op wat ik precies at.

Stilaan had ik minder last van de bijwerkingen van de medicatie en kwam ik lichtjes aan. Het stressgevoel ging weg en er kwam verdriet in de plaats. En wat gebeurt er dan? Ik ging volop eten. Enfin, snoepen eigenlijk, want er waren veel dagen dat ik mijn gewoon eten aan kant liet en me volpropte met koeken en snoep. 

Door de medicatie had ik geen verzadigingsgevoel meer en kon ik blijven eten. En dat ging een tijd door. Tot ik plots in heel wat kleren niet meer paste. Tot ik mezelf op een foto zag en amper herkende. Ik had me zolang goed in mijn vel gevoeld en door die rotte burnout was dat weer helemaal weg. Vorige zomer begon ik dan ook mijn strijd tegen de burnout-kilo's.

De eerste stap was het afbouwen van de medicatie. Want zolang ik die nam, kreeg ik er geen gram af. Daarna deed ik een suikerdetox. Of dat probeerde ik toch. Want het lukte me niet zoals ik het de vorige keer deed. Op mijn zwaarste (ik was toen ongeveer 10 kg bijgekomen) ging ik naar de diëtiste. Na heel wat weken kreeg ik met heel veel moeite 1 kg af. Ik voelde me niet goed bij wat ik wel en niet mocht eten, dus ik gaf het op.

Daarna ging ik via een app calorieën tellen. Needles to say: dat duurde ook niet lang. Ik deed van dagen zonder suiker, maar de teller op de weegschaal bleef hetzelfde zeggen. Ik had het er over met de psychologe. Het was niet enkel dat ik me dik voelde, maar vooral ook ongezond en daarom wou ik die kilo's er graag af. Ze zei me dat ik nu niet streng moest zijn voor mezelf, maar dat ik mezelf graag moest zien. Dat het diëten wel zou lukken eens mijn lichaam er klaar voor was.

Ik gaf haar gelijk en liet het erbij. Tot ik op vakantie in Spanje een absoluut dieptepunt bereikte. Ik was zo beschaamd om in bikini rond te lopen of om een short aan te doen. Ik heb echt een aantal keer zitten wenen in de badkamer zodat het lief het niet zag. Ik voelde me zo slecht in mij vel en was zo kwaad op mezelf. Ik besloot er dit keer echt iets aan te doen zodat ik mijn lichaam terug graag kon leren zien. Ik was dit keer echt vastberaden. 

Ik las over het 5:2 dieet en besloot (onder protest van het lief en enkele vrienden) het een kans te geven. Ik begon er direct mee de maandag na vakantie en nu, 3 weken later ben ik er helemaal van overtuigd dat dit de manier is om mijn burnout-kilo's aan te pakken. Ik zag de teller de laatste weken naar beneden gaan en het motiveert me om zo verder te doen. Mijn burnout mag dan al vele veldslagen hebben gewonnen, deze overwinning zal voor mij zijn.

Liefs,
Miss Pixie