Over 2018 en waarom er hier geen typische eindejaarslijstjes verschenen

Ik had een heel blogplan voor december. Eentje met 2 posts per week, lijstjes, favoriete dingen, ... Maar life happened en de pc werd amper geopend. Een tweetal weken geleden opende ik hem toch en begon aan een blogpost met mijn favorieten uit 2018: blogs, foto's, naaisels, ... Maar ergens halverwege stopte ik met typen. Het voelde niet juist. Ik haalde geen plezier uit de blogpost. Ik klapte de pc dicht en kroop in bed.

Daarna schreef ik in mijn hoofd schreef deze blogpost, wel 100 keer, maar ik vandaag voelde ik dat het pas uit mijn systeem zou zijn als ik hem effectief schreef en publiceerde. De reden dat die blogpost niet wou lukken, dat ik geen zin had om terug te blikken en er hier dus geen lijstjes verschenen is heel simpel:

2018 was een jaar dat ik het liefst zo snel mogelijk wil vergeten

Het was een jaar vol afscheid. Afscheid waar ik niet was op voorbereid en waarvoor ik niet klaar was. We begonnen het jaar met een begrafenis en ik had nooit verwacht dat er nog meer gingen volgen in de maanden er op. Het gat dat dit achterliet in mijn hart lijkt maar niet gevuld te raken. Het lijkt allemaal nog steeds niet echt. En het blijft me op onverwachte momenten overvallen.

Er kwam nieuw leven, bij vrienden en bij familie, maar ook daar moest er te vroeg afscheid worden genomen. Zo onbegrijpbaar, zo breekbaar, zo oneerlijk. En het nieuwe leven dat er wel kwam stond soms ook in de schaduw van al dat onbegrijpelijke verlies. Een rollercoaster aan gevoelens, wanneer de kast zich enerzijds vult met geboortekaartjes en aan de andere kant met rouwkaartjes. Een steek recht door mijn hart telkens ik er naar kijk, maar toch krijg ik het niet over mijn hart om de kaartjes op te bergen.

Er was ook afscheid van mijn job en zelfs nog meer, van de sector waar ik jaren met hart en ziel werkzaam in was. Mijn contract liep af, voor redenen waar ik mezelf nog steeds niet kan in vinden en ik gooide het over een andere boeg. Opnieuw afscheid van collega's, van een plek waar ik me comfortabel voelde en vooral van die gasten waar ik me voor inzette.

Dat afscheid impliceerde ook dat ik deels afscheid nam van mijn doelen en plannen voor mijn bijberoep. Want ik ging van een job van 19u naar een job waar ik wekelijks 40 uur of meer werk. Ik heb van mijn hobby en mijn passie mijn beroep kunnen maken en daar ben ik dankbaar voor. Maar soms kan ik me moeilijk verzoenen met de gevolgen er van.

Het was niet allemaal kommer en kwel in 2018. Ik kreeg mooie kansen, leerde nieuwe mensen kennen, zag vriendinnen mama worden, verwelkomde een nieuwe baby in de familie, ... Maar toch. Dat weegt niet op tegen het verdriet dat ik voel als ik terugkijk op afgelopen jaar.

Dus geen lijstjes hier, geen overzichtjes, ... Alleen maar de hoop dat 2019 gevuld mag zijn met veel liefde, geluk en tijd voor familie en vrienden.