Terugblikken, stilstaan en vooruitkijken (2)

Twee weken geleden deelde ik met jullie het eerste deel van mijn burnout-verhaal. Ik vertelde hoe het zo ver kon komen en hoe ik afgelopen jaar heb ervaren. Ik beloofde nog een vervolg later in de week, maar het kwam met wat vertraging. Op het einde van deze post zal wel duidelijk zijn waarom ;) Maar vertraging of niet, hier is het vervolg. In deze post wil ik even stil staan bij hoe het nu gaat.

Ik krijg er trouwens de bibbers van als mensen me vragen hoe het gaat. Ik kan (durf?) niet vol enthousiasme zeggen "goed". Ok misschien? Vrij ok? Stabiel? Een som van dat alles? Of misschien is het antwoord wel dat er veel veranderd is?

Als het afgelopen jaar dat van verandering was, dan was oktober dé maand van verandering. Na een jaar ziekteverlof ging ik terug aan de slag. Bij een nieuwe werkgever. Geen onderwijs meer, en ergens doet dat een beetje pijn, maar tegelijk ook niet. Ik werk nu deeltijds in een dagcentrum voor bijzondere jeugdzorg, niet ver van waar ik woon. Ik werk 3 dagen per week van 's middags tot 19u. Ik neem niets mee naar huis, er is geen mailverkeer, geen voorbereidingen, ... En dat doet deugd. Ik sta in de leefgroep en ben verantwoordelijk voor het creatief atelier en ADL-vormingen. Op mijn lijf geschreven. Ik geniet van de activiteiten en het contact met de gasten. En als ik in de auto stap dan stopt de job.

Voorbereiding voor de Halloweentocht.

Maar ik merkte al snel dat ik mijn grenzen moet blijven bewaken. Het in overdrive gaan zit er nog steeds in. Een nieuwe job, dus ik moet mij bewijzen (enfin, ik moet dat niet, maar mijn hoofd dacht daar anders over :p). En ik wou al snel te veel en na 2 weken was ik al een dag ziek. Mijn lichaam zei stop. Ik ging niet bij de pakken neer zitten, maar het was wel een eyeopener: doe maar rustig aan ;)

Dat deeltijds werken was een heel bewuste keuze. Ik zie mezelf niet functioneren in een voltijdse job momenteel. En al zeker niet in een 9-to-5-ratrace mentaliteit. Dus ik ben heel dankbaar voor deze job. Maar de grootste reden dat ik koos voor een deeltijdse job was zodat ik daarnaast tijd had voor mijn droom te realiseren: een eigen webshop en freelance copywriter worden. Ondertussen werd die droom nog een klein beetje uitgebreid... 

Mijn beste vriendin trouwde afgelopen maand en ik hielp haar met de voorbereidingen. We vonden dit allebei zo leuk dat we besloten om ons in te schrijven voor een opleiding eventmanagement. En ondertussen ontstond zo Fairytale Inc :) Onze eigen V.O.F. (nee, niet in een apart gebouw :p) waar al onze zelfstandige activiteiten onder vallen: mijn webshop (die staat dus ein-de-lijk online, moet hem wel nog serieus aanvullen), de blog, copywriting en last but not least eventplanning.

En alles wat ik hier boven schreef gebeurde op 1 maand tijd. En wat doet dat deugd! Het is hard werken om ons bedrijf van de grond te krijgen en er komt heel wat meer bij kijken dan verwacht, maar het voelt niet als werken. Het voelt als ... ja ... ik weet niet hoe ik het moet omschrijven, maar het voelt goed :)

Even samenvatten: de afgelopen maand ben ik gestopt met mijn medicatie en met therapie, ben ik beginnen werken en heb ik een bedrijf opgestart? En dan durf ik nog niet zeggen dat het goed gaat? Nope! Want alles wat ik hierboven schreef is maar 1 kant van het verhaal. Het is dat topje van de ijsberg die ik toon aan de buitenwereld. Er is ook nog heel wat gaande dat ik niet toon. Dat ik bewust voor mij en mijn dichte omgeving hou. Deels omdat sommige dingen niet aan mij zijn om te delen, deels omdat ik weet wat voor onbegrip andere dingen gaan meebrengen...

Tijdens mijn laatste therapiesessie liet de psychologe een woord vallen dat ik liever niet wou horen. Ze was niet de eerste die het zei. Ook de controlearts en huisdokter lieten het al meermaals terloops vallen. Maar ik wilde het niet horen. Die vermoeidheid bleef ik op mijn burnout steken. De gewrichtspijnen wijtte ik aan het kouder wordende weer. Maag- en darmklachten lagen aan mijn slechte dieet.

Maar nee ... vermoeden fibromyalgie is wat ze zeiden. Ik weet niet wat ik het ergst vind: de fibromyalgie of het vermoeden. Ik las er veel over en het zou wel kunnen kloppen. En naast de symptomen (en geloof mij, dat zijn er een hele boel) is er nu ook een hele innerlijke strijd gaande.Overdrijven die dokters niet? Is dat wel nodig dat er label wordt op gekleefd? Wat gaat dat label doen? Er is geen remedie en het wordt niet erkend als ziekte.

En anderzijds wil ik het graag weten wat er scheelt en wat de oplossing is. Want 12 uur aan een stuk slapen, opstaan, ontbijten en daarna terug als een blok in slaap vallen voor 4 uur en dan nog moe zijn dat klopt niet. Het klopt niet dat ik op weekend niet mee kan gaan wandelen omdat ik te veel pijn heb. Het klopt niet dat ik plots niet meer kan haken of schrijven omdat mijn vingers te verkrampt zijn. Het klopt niet dat ik bij alles wat ik eet direct darmproblemen heb. Het klopt niet dat ik genezende van een burnout me nu nog zo voel. Het klopt gewoon niet.

Snap je nu waarom ik niet overtuigd kan zeggen: het gaat goed met me? Laten we het maar bij een vrij ok houden, dat is goed genoeg. Voor nu.

Liefs,

Miss Pixie