Not so Sporty Spice

Tot enkele maanden geleden was ik enorm beledigd door de pogingen van mijn lief om me mee te nemen naar de fitness. Ik interpreteerde het als "hij vindt me te dik/niet knap genoeg/...", terwijl hij gewoon wist hoeveel positieve invloed het zou hebben op mijn lijf en vooral mijn hoofd. Hij had, zoals vaak, groot gelijk.

Maar iedereen die me al lang kent weet dat ik niet zo sportief ben aangelegd. Ik was het meisje dat bij L.O. altijd als laatste werd gekozen, problemen heeft met oog-hand coördinatie en luidkeels wegloopt als er een bal in haar richting komt. En alle mogelijke excuses aangreep om niet te moeten deelnemen aan de jaarlijkse veldloop. Echte HORROR was dat. Het enige van sport dat ik graag deed en iets of wat ok in was dat was dansen. Maar daar stopte ik mee eens mijn lichaam begon te puberen en ik me begon te schamen over mijn lichaam.

Enkele maanden geleden gaf ik toch toe aan mijn lief zijn veelvuldige vraag om met hem mee naar de fitness te gaan. Het bijna dagelijks aan een bureau zitten, begon zijn tol te eisen: ik verging van de rugpijn. De kine gaf aan dat mijn rug- en buikspieren verstevigen hierbij zouden helpen. En zo geschiedde: ik trok met het lief mee naar de lokale Basic Fit.

Mijn doel was niet om x aantal keer per week te sporten, maar minstens 1x en als ik tijd had dan zou ik 2x gaan. Mijn doel was niet om te diëten, af te vallen of in van die sportleggings te passen. Ik zou geen fitnessfreak worden of van die proteïnedrankjes drinken. Ik wou gewoon minder rugpijn. 

In het begin ging ik 1 uur, geen minuut langer. En ik zag wel welke oefeningen ik in dat uur gedaan kreeg. Ik sleepte mezelf tot aan de fitness en als ik geen workout-buddy had (het lief of mijn zus) dan was elk excuus goed om niet te gaan.

Maar langzaamaan begon ik positieve veranderingen te merken bij mezelf. Ik had minder rugpijn, kon dingen opheffen die ik daarvoor in de verste verte niet had kunnen dragen, mijn buik en billen waren strakker, ik had meer energie, ... 

Ik voelde me goed in mijn vel. Zo goed zelfs dat ik zonder een greintje schaamte in een strakke legging naar de fitness durfde. Zo goed dat ik stopte met diëten. Voor het eerst in minstens 15 jaar ben ik niet een of ander dieet aan het testen, maar eet ik gewoon om mijn lichaam te voeden. De ene dag is dat gezond en de andere dag wat minder. Ik probeer bepaalde dingen te vermijden omdat ik weet dat mijn lijf daar niet zo blij op reageert, maar ontzeg me niets volledig. Zo goed, dat ik mijn lichaam voor het eerst echt graag zie en volop respecteer.

Nu ga ik 2 tot 3 maal in de week naar de fitness en heb ik geen buddy meer nodig om er zeker van te zijn dat ik ga. Het is mijn uitlaatklep geworden. Ik zit niet meer op de klok te kijken tot het uur voorbij, maar werk gewoon mijn reeks oefeningen af. In mijn legging. Met een proteïnedrankje achteraf... 

Ik wou mijn lief nooit geloven toen hij zei dat gaan fitnessen vooral zorgt dat je je beter voelt in je hoofd en daardoor ook in je vel. Maar het is wel zo. Dus bij deze: schat, je had gelijk. (Geniet er van, ik zeg dit maar een keer :p)

Ik zie mijn 16-jarige zelf zo haar ogen rollen bij deze blogpost: leggings, vrijwillig gaan sporten, proteïnedrankjes, ... I've come a long way.

Wat is de grootste mind-shift die jij dit jaar al maakte? Zou het ook jouw 16-jarige zelf haar ogen  laten rollen?

Liefs,
Miss Pixie