En toen liep mijn emmer over...

Laat je blog geen klaagmuur worden, zegt Lilith in haar "Blogboek". Ik weet het en dat is niet de bedoeling. Maar in mijn manifesto schreef ik dat schrijven volgens mij de beste therapie is, dus gooi ik het er toch maar allemaal uit. Ik weet niet van waar het allemaal in eens komt. De eerste opdracht van de #boostyourpositivity viel me zwaarder dan ik had verwacht en sinds ik gisteren op de publish-knop duwde, zit ik wat in de put.

De bloemetjes denken er hetzelfde over dan ik.

Tot enkele weken geleden, had ik het gevoel dat ik het eindelijk allemaal voor elkaar had. Ik had het evenwicht tussen mijn job en mijn werk gevonden. Ik blogde op vaste dagen, had nieuwe items en rubrieken, mijn weekplanner en to do-boekje zorgde voor rust in mijn hoofd, op zondag werd er steevast opgeruimd en gekuist, ... Ik naaide wel wat minder dan ik zou willen, maar er waren genoeg andere dingen die ik wel kon doen zonder dat ik het gevoel had dat mijn job er onder leed. Ik voelde me beter in mijn vel en was veel rustiger. Maar het nieuwe semester nam een chaotische start. Onze zorgcoördinator was een maand uit en er werd afgesproken dat ik haar een maand halftijds zou vervangen en halftijds in de klassen zou blijven ondersteunen ondertussen. Ik zat zowat elke avond tot 22u te werken omdat ik eigenlijk 2 voltijdse jobs combineerde en er maar halftijds tijd voor kreeg. Maar ik vond het niet zo erg, want het was maar voor een maand. Daarna zou de rust terugkeren.

Maar zoals dat gaat in het onderwijs keerde de rust niet terug. De zorgcoördinator diende haar ontslag in en van de ene op de andere dag was ik voltijds zorgcoördinator. Gedaan met bij die lieverdjes in de klas te staan. Weg structuur, weg planning. Ik hield mezelf voor dat het me wel zou lukken. Ik wist hier toch dingen over? Het past toch bij wat ik had gestudeerd? Het zou me wel lukken. Dus ik nam de problemen aan zoals ze kwamen en probeerde alles zo goed mogelijk op te lossen op mijn eigen manier. Ik probeer te voldoen aan de verwachtingen van iedereen, inclusief die van mezelf. Ik probeerde mijn job en mijn werk perfect te doen. En deze ochtend besefte ik plots dat ik weer maar eens te veel van mezelf eis.

Ik ging normaal vandaag workshoppen bij Hilde@home. Een workshop waar ik echt zin in had. Een workshop waar het vriendje vorige week nog mee zat te lachen. Naaiworkshops dat kon hij begrijpen, maar het maken van lampenkappen zorgde bij hem voor hilariteit. Toen deze ochtend mijn wekker afliep, overviel me echter een gevoel van paniek. Pijn op de borst en geen adem meer. Want ik had nog zo veel te doen. Er was nog zoveel werk dat ik had laten liggen en ik zou eventjes een namiddagje plezier gaan maken? Dat kon toch niet? Dan hoorde ik plots een bliepje op mijn gsm. Mijn mail-account van school. En dat was de druppel. Tranen alom. Ik wou gewoon het laken over mijn hoofd trekken en een hele dag in bed blijven. Het vriendje was kwaad. Werken is voor tijdens de werkuren en thuis doe je wat je wilt. Hoe vaak ik hem ook al probeerde uit te leggen dat die regel voor het onderwijs niet geldt, hij blijft bij zijn mening. Dus werd ik boos op hem.

Eens wat gekalmeerd, vroeg hij wat er eigenlijk echt scheelde. En ja, wat was er nu eigenlijk? Plots besefte ik dat er de laatste weken zoveel op me afkwam, dat ik alle overzicht was kwijtgeraakt en me niet echt kon focussen. Ik werkte enkel aan de oppervlakte en niet aan de kern. Ik had nood aan overzicht en rust. Dus cancelde ik de workshop, waarvoor mijn excuses Hilde. En ik begon met thuis voor overzicht te zorgden. Die overvolle wasmand werd eindelijk opgeplooid, de lakens op het bed na meer dan een maand ververst, de badhandoeken in de was gestopt, mijn rommelhoek waarvoor ik al weken geleden opbergboxen kocht werd opgeruimd, al mijn schoolmateriaal verzameld, ... Ik kan weer ademhalen. 

Wat school betreft, ga ik morgen aan de slag om een overzicht te maken voor de rest van dit jaar. Er moet heel wat worden aangepakt, maar ik ga mijn best doen om realistische doelen te stellen. En ik ga dat vooral doen op mijn manier. Want ik ben mijn voorganger niet en mijn voorganger is mij niet. Ik ga op gepaste momenten leren afblokken en nee zeggen, zodat het me ook niet te veel wordt. Ik zal dingen voor mezelf blijven doen. Er zal op mails geantwoord worden, maar niet 24/7. Ik zal het op mijn eigen manier doen en als die niet in de smaak valt, zal er begin volgend schooljaar wel iemand anders klaarstaan om het over te nemen. Want zo is dat in het onderwijs. Ik maak me daar geen illusies over. Werkzekerheid en onderwijs zijn twee begrippen die niet bij elkaar passen.

Ik hoop dat ik hiermee niemand op de tenen trap, maar het moest er uit. Het is denk ik een van de meest chaotische, onsamenhangende teksten die ik hier heb gepubliceerd waarvoor mijn excuses. Het heeft wel zijn effect gehad: mijn emmer is terug leeg ;)

Liefs,

Miss Pixie