Terugblikken, stilstaan en vooruitkijken (1)

Ondertussen is het iets meer dan een jaar geleden dat deze blogpost verscheen en er aan de alarmbel werd getrokken. Plots zaten er enkele vriendinnen bij mij in de zetel en konden ze me langzaam overtuigen dat ik zo niet verder kon. Ze maakten samen met me een afspraak bij mijn huisdokter en zo begon een nieuw hoofdstuk in mijn verhaal. Naam van dat hoofdstuk? Burnout.

Als ik nu terugblik, zie ik dat er al langer aan de alarmbel werd getrokken. Door mijn lief, mijn familie, vriendinnen en nog niet in het minst door mijn eigen lichaam. Maar ik was er doof en blind voor. Zelfs toen ik bij de huisdokter zat met tranen in de ogen, aanzienlijk wat kilo's minder, met aften en koortsblazen, met haar dat uitviel, ... en nog heel wat meer zelfs toen gaf ik er nog niet volledig aan toe. Zelfs toen ik bij de pyschologe zat en de diagnoses burnout, uitputtingsdepressie en chronisch hyperventileren kreeg, gaf ik niet toe.

Want dat is gewoon wie ik ben. Of beter gezegd: was. Al sinds ik klein was leerde ik om altijd maar door te gaan. Ik leerde om sterk te zijn - vooral voor anderen. Ik leerde om niemand hulp te vragen en altijd maar alles zelf op te lossen. Ik leerde om iedereen gelukkig te maken, behalve mezelf. En dat deed ik 25 jaar lang. Ik leerde mezelf verkeerde copingsmechanismen aan om met moeilijke situaties om te gaan. Van controle houden door eetproblemen tot overdreven mijn best doen op alle mogelijke gebieden om zo perfectie na te streven. En dat hielp, soms. Maar hoe hard ik ook mijn best deed: het gevoel dat ik niet genoeg was bleef.

Ik deed Latijn. Maar wel maar Latijn-Moderne talen. Dus slim, maar niet slim genoeg.
Ik behaalde mijn bachelor zonder ook maar 1 herexamen. Maar ja, ik deed dan ook maar Hogeschool.
Ik studeerde af met een onderscheiding. Maar ja, geen grote onderscheiding.
Ik kwam terecht in het Brussels onderwijs en deed dit super graag. Maar het onderwijs, dat is toch niet echt werken? Zo veel verlof en zo een korte werkdagen.
Ik vond hobby's die mijn hart en ziel stolen. Maar kreeg te horen dat het toch niet kon dat ik daar tijd voor had? Want dat impliceerde dat ik mijn werk niet goed deed.
Ik blogde en vond het leuk om mijn verhalen te delen. Maar kreeg te horen dat ik daardoor andere het gevoel gaf een slechte vrouw te zijn. Met mijn zelfgemaakte kleren en granola en zo.

En dus ging ik nog meer mijn best doen en ging ik nog meer alles controleren. Dagplanningen, weekmenu's, Collect & Go's aanmaken, ... Het lief compleet buitensluiten uit het huishouden, alles zelf proberen doen en hier in falen. Me kwaad maken wanneer hij iets deed, want het was nooit zoals ik het wou. Meer bloggen, meer social media, meer plannen, meer lijstjes. Andere functie op het werk. Meer werken, 24/7 beschikbaar zijn en me schuldig voelen wanneer ik niet binnen de minuut op een mail antwoordde, na het werk direct de pc terug open, ... Meer, meer, meer! Ik had geen seconde rust. Want dat zou een verspilde seconde zijn. En ik ging daar helemaal mee in op. Ik dacht dat ik gelukkig was en ik dacht dat ik het voor elkaar het. Ik geloofde in mijn imago van meisje dat het allemaal kon.

Tot die week thuis een maand werd. En die maand er 3 werden. En ik uiteindelijk een jaar thuisbleef. In dat jaar veranderde mijn wereld. Ik leerde loslaten. Ik leerde naar mijn lichaam luisteren. Ik leerde rusten. Ik leerde niets doen. Ik weet niet wanneer de klik er kwam, de klik van "minder is ook ok". Wat ik wel weet is dat er heel wat werk aan te pas kwam en heel wat hulp.

Hulp van mijn lief, die zo ontzettend veel geduld heeft gehad met mij. Die er was bij elke huilbui, maar ook bij elke kleine stap in de goede richting.
Hulp van mijn vriendinnen, met lieve appjes en gezellige dates waarop niets moest en alles mocht.
Hulp van mijn zus, die me af en toe een schop onder mijn kont gaf.
Hulp van jullie: mijn lezers, blogmaatjes en naaivriendinnen. Met lieve berichtjes, kaartjes en cadeautjes die me zeiden dat ik gemist werd, maar alle tijd moest nemen.
Professionele hulp van een ademhalingstherapeute, psychologe, loopbaancoach, huisdokter, ...
Medicamenteuze hulp die ik nu gelukkig al achter mij heb kunnen laten.
En dan was er nog mindfullness, yoga, meditatie en heel veel selfimprovement boeken (want ik verfoei het woord zelfhulpboeken).

Het belangrijkste dat ik afgelopen jaar leerde, was dat ondanks alle hulp er maar 1 iemand was die er voor kon voor zorgen dat ik genas. En die persoon was ikzelf. Ik leerde dat het ok is om mezelf op de eerste plaats te zetten. Ik leerde dat dat niet hetzelfde is dan egoïstisch zijn. En dat was een moeilijke les om te leren. En soms faal ik hier nog in, maar dat is ook ok. Het was met vallen en opstaan en dat zal wel nog even zo blijven. Dat zal waarschijnlijk mijn hele leven zo zijn. En dat is ook dik ok. Ik wil jullie niet doen denken dat het een makkelijk jaar was. Zeker niet, het was een gevecht en sommige dagen zijn dat nog.

Er waren dagen dat mijn burnout de bovenhand had en ik lichamelijk de kracht niet had om mijn bed uit te komen. Ook al wou ik dit wel.
Er waren dagen dat mijn depressie te bovenhand had en mijn hoofd niet mee wou en ik dus in bed bleef. Ook al kon ik dit lichamelijk wel.
Er waren dagen dat ze lekker samenwerkte en ik een absoluut wrak was.
Het was hel en ik vrees dat er soms nog van die dagen zullen zijn.

Maar mijn loopbaancoach zei me dat ik nog dankbaar ging zijn dat ik een burnout had. Toen ze dat zei, verklaarde ik haar voor gek, maar nu begrijp ik het. En ben ik dankbaar.

Liefs,
Miss Pixie

Deze post is de eerste van 3 over mijn ervaring met burnout. Ik blikte terug over hoe het zo ver kwam en hoe ik er mee omging. In een volgende post vertel ik meer over hoe het nu met me gaat.