Waarom niets nog vanzelfsprekend is...

In mijn woonkamer heb ik twee van die zwevende planken aan de muur hangen. Planken waar ik allerlei prulletjes en hebbedingetjes uitstal. Planken waar in 2017 talrijke uitnodigingen voor huwelijken, geboortekaartjes, ... stonden te prijken. Blije planken.

In oktober veranderde dat. Alle vrolijke kaartjes maakten ruimte voor een 1 trieste, grijze kaart die een week later gezelschap kreeg van een doodsprentje. Er staat elke avond een kaarsje naast. Een lichtje voor een ster die veel te vroeg aan de hemel moest schijnen. 

Nu zaterdag komt er op die plank nog een kaartje en lichtje bij. Alweer een ster de veel te vroeg de hemel ging vervoegen. Zo plots, zo onverwacht, ...

Ik verloor in 2017 twee nonkels. Twee mannen die er al heel mijn leven waren. Met wie ik mee ging op reis, naar pretparken, die ik hielp met hun auto te wassen, ... Die ik de laatste jaren minder zag, want zo gaat dat als je ouder wordt zeker. En ik was er zeker van dat er nog tijd zou zijn, dus ik stelde bezoekjes uit. Ik nam hen als vanzelfsprekend.

Maar ik leerde dat niets of niemand als vanzelfsprekend mag worden genomen. Het kan zo maar plots gedaan zijn ...

Dus leef volop, heb lief, laat niets onuitgesproken. Geef die extra knuffel of zoen. Zeg eens vaker hoe belangrijk iemand wel niet voor je is. Want er komt voor iedereen een dag waarop dat niet meer kan.

Ik had gewild dat de eerste blogpost van 2018 er eentje met een positieve, luchtige noot zou zijn, maar dit is was het is. Een post met een traan. Een post met onrust in het hoofd. Een post van het allemaal even niet meer weten.

Ik wens jullie allemaal alvast een warm en liefdevol 2018 toe en hoop dat jullie jaar wel mooi mocht starten.

Liefs,

Stephanie