En toen zei ik de sociale sector vaarwel....

Vandaag startte er een nieuw hoofdstuk voor mij. Een spannend hoofdstuk. Vandaag startte ik namelijk met een nieuwe job. Een job als digital content creator voor een groot bedrijf. Ja je leest het goed: ik werk niet langer in de sociale sector waardoor ik zo lang gepassioneerd was.

Ik begon op mijn 16e te werken met kinderen en jongeren. Mijn eerste ervaring was als vrijwilliger bij de vakantiewerking van Lentekind. Daar ontstond mijn passie voor jeugdwerk. En ik bracht daar elke zomer tot mijn 21e ook 1 of 2 weken door. Daarna volgde speelpleinwerking, Kazou, ... 

Ik haalde daar zo veel voldoening uit, uit het werken met die klein mannen. Een tekening of een knuffel was genoeg om mijn hele week goed te maken. En ik kon er mijn creatief ei in kwijt. Ik heb samen met mijn mede-vw's en -moni's de geweldigste spellen en toneeltjes bedacht. Ik heb in al die jaren nooit een activiteit hergebruikt denk ik. 

De wereldverbeteraar in mij wou meer. Ik wou dit niet alleen voor de fun doen. Ik wou die kinderen en jongeren echt helpen. Ik wou iets voor hen betekenen. En dus besloot ik om orthopedagogie te studeren.

Als ik terugblik heb ik geen seconde spijt van mijn studiekeuze, hoewel toen de twijfel om eerder verder te gaan in de richting van communicatie en journalistiek er al inzat. Ik heb tijdens mijn studies mezelf leren kennen, ik heb geleerd om mijn handelen in vraag te stellen en te reflecteren over alles wat ik doe. Ik heb daar een basis gehad die me mijn hele leven van pas zal komen. En ik leerde daar de geweldigste mensen van de hele wereld en ver daarbuiten kennen: mijn ortho-familie.

Maar er is een keerzijde. De theorie klonk allemaal zo mooi. We kregen handvatten aangereikt voor allerlei situaties, maar zelfs ondanks een uitgebreide stage waren we niet voorbereid op het werkveld. Op hoe hard het allemaal is.

We zijn opvoeders, verzorgers. We staan er dag en nacht om voor onze cliënten en hun netwerk de best mogelijke situatie te creëren. Maar al snel leerde ik dat er niet gezorgd wordt voor deze verzorgers. Wij staan in de kou. Als nieuweling bijna alle feestdagen moeten werken? Dat is geen uitzondering. Een shift van 10 uur alleen met een leefgroep van 6 peuters en kleuters? Geen uitzondering. Overuren maken, maar geen tijd hebben om die op te nemen? Geen uitzondering.

In het onderwijs liep ik nog tegen andere zaken aan. Zeker sinds het M-decreet werd ingevoerd. Ploeteren, dat is wat we moesten doen. Ploeteren, net niet neervallen en dan hopen dat er naar onze zorgvraag werd geluisterd. Hele dossiers aanleggen van alle stappen die je voor leerling x al ondernam, een dossier dat moet aantonen dat hij een specifieke zorgvraag heeft en dat jij als leerkracht niet meer verder kan. En dan bij het afleveren van het dossier horen dat het nog niet genoeg is. Overvolle klassen, specifieke leertrajecten en oververmoeide leerkrachten. Dat is wat me bijblijft.

Ook in de jeugdzorg liep ik aan tegen zaken zoals wachtlijsten, instanties die elkaar tegenwerken in plaats van samenwerken, regelgeving die op papier mooi klonk maar in praktijk niet werkbaar was, ... Ik heb vaak het gevoel gehad dat het dweilen was met de kraan volop open. En dat zorgde steeds meer voor frustraties. Geen zorg voor de verzorgers, ontoereikende zorg voor cliënten, een systeem dat niet klopt. 

Er kwam een moment dat de tekeningen en knuffels daar niet meer tegenop wogen. Jezelf voor 100% geven en zo weinig kunnen veranderen. Je houdt dat niet tot je 65e vol. De ene misschien al wat langer dan de andere, maar volgens mij houdt niemand dat zijn hele loopbaan vol. Ik studeerde af in 2012 en had tot nu toe nog nergens een voltijds contract. Telkens opnieuw afscheid moeten nemen van cliënten die een plekje in je hart hebben en van collega's met wie je een band heb opgebouwd: ik kan het niet meer opbrengen.

Toen ik hoorde dat mijn contract afliep in het dagcentrum waar ik anderhalf jaar werkte, besloot ik daarom dat de tijd gekomen was voor een carrièreswitch. Geen gemakkelijke keuze, want mijn hart ligt daar in. Ik ga het missen om te knutselen en spelletjes te spelen. En om van die geniale tienergesprekken af te luisteren. Maar ik weet dat ik de juiste keuze maakte.

Mijn collega's en de gasten zorgden voor een mooi afscheid afgelopen donderdag. We aten chips, dronken Kidibull en ik kreeg supermooie bloemen. Ik pinkte een aantal traantjes weg, maar stapte met een warm gevoel in auto. Ik ben er klaar voor, voor dat nieuw avontuur.

#40dagenbloggen 18/40

Aantal ingezette skipdagen: 2/6