En toen stond de wereld even stil

Het is stil. 

Hier op de blog, op Instagram en op Facebook.

Zelfs in mijn mailbox is het stil want die heb ik al weken niet geopend.

Ik ontving al enkele ongeruste berichten van volgers - of beter gezegd: online vrienden, want dat zijn ze intussen geworden - om te vragen of het wel gaat met me. Die vrezen dat ik terug in de burnout-val ben getrapt.

Maar dat is het niet. 

Mijn wereld staat gewoon stil. 

Opnieuw moest ik afscheid nemen van iemand waarvan ik nog geen afscheid had moeten nemen.

Veel te vroeg, veel te plots, veel te onverwacht. 

En vooral, veel te oneerlijk.

En dus staat alles stil. 

Er is veel om over na te denken, veel om een plaats te geven en het is net alsof er niet genoeg uren in een dag zijn om dat te doen.

Het was een zwaar jaar dat me heeft doen beseffen dat het leven te kort en te kostbaar is om te verspillen.

Dus neem ik even afstand en tijd. 

Ik volg mijn buikgevoel.

En dat buikgevoel zegt dat het niet goed aanvoelt om hier nu vrolijk te bloggen over mijn 30 cadeautjes project of over mijn blogverjaardag of om winacties te organiseren.

Mijn buikgevoel zegt me dat ik tijd moet maken voor familie en vrienden, tijd die ik de laatste maanden vooral stak in mijn droomjob en mijn bijberoep en die ik dus niet had voor hen die er toe doen en waarvoor het nu dus te laat is.

Mijn buikgevoel zegt me mijn smartphone aan de kant te laten, en te kijken wat er rond mij gebeurt, te gaan wandelen met Belle, Dobby te aaien als ie op mijn schoot komt liggen, gewoon te zijn, ... 

Een beetje minder online leven en meer offline.

En we zien wel waar me dat brengt. 

Ik wens iedereen nog een fijne zondag en een mooie start van het nieuwe schooljaar voor alle leerlingen, ouders en leerkrachten.

Liefs,

Miss Pixie