Dobby de huiskat

Ik wou dat ik deze 40 dagen positiever had kunnen inzetten. Maar iedereen weet dat ik niet iemand ben die enkel van goed nieuws-show doet. Als dingen me raken, als het niet goed gaat, als ik verdriet heb, ... ik durf dat hier delen. Schrijven is therapie voor mij. En ik vind het belangrijk om ook kwetsbaarheid te tonen hier, want het is onderdeel van het leven. Het is niet altijd zonneschijn en regenbogen.

Het laatste anderhalf jaar werd gekenmerkt door afscheid. Plots, onverwacht en ruw. Van mensen van wie ik nog geen afscheid had moeten nemen. Mijn hart is nog steeds in stukjes waarvan ik niet weet of ik ze ooit nog aan elkaar gelijmd krijg.

De stukjes die ik wel al terug aan elkaar lijmde ,werden deze week abrupt verscheurd. Het lijkt alsof mijn hart uit mijn borst werd gerukt en er een groot gapend gat achterblijft.

Mijn lieve kater Dobby de huiskat is niet meer. Mijn beste vriendje, mijn knuffeldier, de liefde van mijn leven. Plots gewoon weg.

Dinsdag was een dag zoals alle andere, eentje met een lichte feesttint zelfs, want een van mijn collega's en ik werkten exact 1 jaar bij ons bedrijf. We vierden het met koekjes. Dobby was me 's ochtends komen wakker miauwen en kopjes geven, zoals elke ochtend. Hij ging koppig voor de berging zitten miauwen in de hoop een zakje nat eten te krijgen in plaats van korrels. Ik gaf half toe en gaf hem wat kattenmelk. Toen ik de voordeur wou sluiten, kwam hij er nog met zijn pootje tussen. Hij bekeek met vragend: "Maar seg, waar ga jij naar toe?". Zou hij het al geweten hebben, dat het de laatste keer was dat we elkaar zouden zien? 

En toen ik thuiskwam, was er niets. Niet het normale gespin en gemiauw of geklauw aan de zetel. Ik riep zijn naam en niets. Ik besefte meteen dat dit niet ok was. Dobby kwam altijd onmiddellijk als ik zijn naam riep. En toen vond ik hem in de slaapkamer, net alsof hij lag te slapen, op zijn favoriete plekje in mijn bed genesteld tegen het donsdeken. Ik snelde nog naar de dierenarts, maar het was te laat. Vermoedelijk heeft hij in zijn slaap iets aan zijn hartje gekregen of had hij een bloedklontertje. De dierenarts verzekerde me dat het snel is gegaan en dat hij niets gemerkt heeft.

Mijn wereld staat stil. Mijn lieve Dobby poes is er niet meer. Ik had nooit gedacht dat ik zo gehecht kon raken aan een dier en dat ik zo zou afzien als hij er niet meer was. Het was zo plots en zo onverwacht. Hij was nog net geen 3 jaar. Ik wist dat ik hem ooit zou moeten afgeven, maar ik had nooit gedacht dat het zo snel zou zijn.

Mijn Dobby, mijn kleine baby. Amper 6 weken oud toen hij mee met mij naar huis ging. Gered uit een nestje waar hij niet welkom was. Ik had zoveel voornemens, maar gooide ze snel overboord. Hij ging waar ik ging, sliep naast me in bed, kreeg verwennerijtjes, ... Hij was zo veel meer dan een kat, hij was mijn beste vriendje. De eerste maanden waren we bijna 24/7 bij elkaar. Ik zat toen thuis met een burnout en hij hielp me vooruit. Mijn anti-depressiva op 4 poten. 

Als ik naaide, zat hij naast mijn machine. Als ik las, kwam hij het boek uit mijn handen duwen om op mijn borst te kunnen liggen. Als ik werkte, dan zat hij over mijn schouder toe te kijken. Ik kon zelfs niet zonder hem naar toilet gaan, want dan kwam ie jankend aan de deur krabben. Hij zorgde dat ik me niet eenzaam voelde op momenten dat ik diep zat en me alleen voelde.

Het is hier zo leeg nu. Ik voel me zo leeg en alleen nu.

Ik ben geen hondenmens of kattenmens. Ik ben een Dobby-mens & nu is mijn Dobby weg. Mijn baby Dobby.

Ik weet niet hoe de komende tijd er gaat uit zien. Of ik zin ga hebben om te bloggen of om eender wat te doen. Ik schrijf dit niet voor 40 dagen bloggen, maar voor mezelf. Want schrijven helpt me dingen een plek te geven. Ook al rollen de tranen nu over mijn wangen. Ik heb er deugd van dat ik het kwijt kon.

Liefs,

Miss Pixie