Dat het toch nog iets met me doet ... die eerste september.
Voor het tweede jaar op rij was 1 september een gewone dag voor mij. Een dag waarop ik niet met mijn boekentas richting Anderlecht trok om al die lieve ketjes terug welkom te heten. Vorig jaar liet het een groot gapend gat achter in mijn hart. Dat werd afgelopen jaar stilaan opgevuld door andere zaken. Maar het litteken is er nog. En het verdriet ook.
Want echt afscheid kunnen nemen, heb ik niet. De ene dag was ik nog Juf Stephanie en de volgende dag was ik ziek. En weken werden maanden en maanden werden een schooljaar. Ik heb het nooit degelijk kunnen afsluiten. Ik ben van de ene op de andere dag uitgevallen en nooit meer terug gegaan.
Vorig jaar rolden op 1 september de tranen over mijn wangen. Want ik deed mijn job wel graag. Ik had leuke collega's. Ik kende het daar allemaal al. En plots was dat weg en moest ik opnieuw beginnen. Vandaag geen tranen, maar wel een krop in mijn keel toen ik op Instagram de ene na de andere terug-naar-school-foto zag passeren. Een krop in mijn keel toen ik terug dacht aan de woorden van mijn huidige coördinator, dat ze me toch eerder in het onderwijs ziet dan in mijn huidige functie. Een krop in mijn keel toen ik naar vriendinnen in het onderwijs appte om hun een fijne eerste schooldag te wensen.
Het verschil tussen weten dat het de beste beslissing was en wat ik voel is groot. Zeker op een dag zoals vandaag kan ik er nog emotioneel over worden. Maar er staan nieuwe dingen in het verschiet. Nieuwe dingen die beter bij mijn nieuwe ik passen. En mijn keuze bracht ook heel wat moois mee dat er anders niet had geweest zoals de webshop.
Ik hoop dat alle leerkrachten, zorgleerkrachten, zorgcoördinatoren, directies én vooral ook kids een fantastische 1e september hebben gehad. En heel wat mama's en papa's hebben kunnen uitblazen na 2 drukke maanden vakantie.
En ook: het is vandaag #nineteenyearslater. Je zou voor minder emotioneel worden ;) Potterheads zullen wel weten wat ik bedoel.
Liefs,
Miss Pixie
Miss Pixie
Oh, dan snap ik zeker dat de 1ste september voor jou veel meer betekent. Veel moed nog! En wat dat laatste betreft... #AllWasWell /*
BeantwoordenVerwijderenDat is heel lief van je, Stephanie! Ik hoop dat je met je nieuwe keuzes toch ook heel gelukkig zal zijn en dat je die eerste september in 2018 helemaal niets meer doet. x
BeantwoordenVerwijderenLeerkracht zijn lijkt me een zwaar beroep.
BeantwoordenVerwijderenEn deze Potterhead snapt de 19 years later :)
Hey begrijp het best. Misschien is parttime werken iets voor jou. Ik geef vanaf nu nog maar max 4/5 les. Er is nog een leven buiten school.
BeantwoordenVerwijderenZe zullen je vast wel missen voor de klas.
Hey begrijp het best. Misschien is parttime werken iets voor jou. Ik geef vanaf nu nog maar max 4/5 les. Er is nog een leven buiten school.
BeantwoordenVerwijderenZe zullen je vast wel missen voor de klas.
Ik hoop dat wat je nu doet dat verlangen toch ergens kan vervangen. Of dat het ooit toch weer mogelijk wordt om voor de klas te staan.
BeantwoordenVerwijderenDat gevoel van niet te hebben kunnen afsluiten, herken ik wel. Tijdens mijn laatste weken op mijn werk in België viel ik uit met een nierontsteking (o.a. week in het ziekenhuis, dus ja, niet echt een optie om toch nog te gaan); echt afscheid heb ik daardoor ook niet echt kunnen nemen.