Waarom ik doe wat ik doe

Ik ging gisteren samen met mijn zus boodschappen doen. Ze woont sinds enkele maanden ook in Ninove, lekker dicht bij mij, en sindsdien doen we dat wel vaker. Want alleen boodschappen doen is saai. We namen er onze tijd voor en koppelden er een lunch aan. 

Tijdens de lunch babbelden we over het werk. Zij werkt sinds kort in het restaurant van mijn papa en startte gisteren met nog een extra opleiding tot barista. Ze heeft een droom en een plan en werkt daar volop aan. (Ja hoor, dat is een ondertoon van fierheid die je daar hoort.)

En dan ging het over mij. Over dat het lastig is. Ik heb geen werkzekerheid, want ik doe een vervangingscontract dat eigenlijk al in maart afliep maar nog steeds niet afgelopen is en ik weet niet wanneer het afloopt. En dat het financieel toch ook niet eenvoudig is, zo deeltijds werken in de sociale sector. En dat het gewoon helemaal niet eenvoudig werken is de sociale sector. En iets vinden in een andere sector waar ik weinig tot geen ervaring heb is nog minder eenvoudig.

Waarom ik dan niet overweeg om ook in het restaurant te komen werken, vroeg ze. Dat zou toch tof zijn zo samen in de zaal. En het is dichtbij (en dat is een feit, want het restaurant is maar op 5 minuten fietsen). En ik zou werkzekerheid hebben. Maar wat dan met mijn bijberoep? Want voltijds werken in de horeca betekent ook avonden en weekends. En tijdens die avonden en weekends zijn er workshops en marktjes. 

Ze zuchtte (met lichte ergernis) dat het misschien tijd wordt dat ik keuzes maak. Want het financieel lastig hebben en dan maar halftijds werken en een bijberoep hebben waar ik niets aan verdien is misschien niet het beste plan. Of werkzekerheid geen beter plan is dan dingen doen die gewoon leuk zijn. En in wat ze zei, hoorde ik niet alleen haar stem. Maar ook die van van mijn mama, papa, grootouders, ... Of het niet tijd is dat ik serieus word en stop "met al diene zever" en gewoon ga werken.

Maar het allemaal zo maar opgeven? Dat waar ik een jaar lang zo hard heb voor gewerkt?  Datgene waar ik de laatste weken echt vooruitgang in zie en de vruchten er van pluk? Datgene dat sinds mijn burnout mijn motivatie is om elke dag er voor te gaan. Nee, ik denk niet dat ik dat kan.

Want ik heb ook een droom en een plan. Maar ik kom onderweg misschien wat meer hindernissen tegen dan mijn zus bij het hare. Het wordt me in ieder geval niet in de schoot geworpen. Het is niet eenvoudig geweest het laatste jaar en ik heb vaak met de tranen in de ogen gezeten en gedacht om er mee te stoppen. Maar toch zette ik door. Ik werk elke dag om die droom waar te maken. En ik voel echt dat het ook voor mij gaat gebeuren dat moment waarop die droom gewoon mijn dagelijkse werkelijkheid is.

Het is het allemaal waard. De tranen, de vermoeidheid, de lastige momenten, ... Allemaal stuk voor stuk zijn ze het waard. Want weet je waarom ik het allemaal doe? Heel simpel. Het maakt me gelukkig. Het maakt me diep vanbinnen zo oprecht gelukkig. Ik doe het allemaal graag, elk onderdeel van mijn bijberoep. Ik sta met plezier een uur vroeger op om het juiste licht te hebben voor productfoto's. Ik zit met plezier 's avonds in de zetel met laptop op schoot artikels te typen. Ik ga met plezier meerdere keren per dag met de fiets naar de post om pakjes te versturen. 

Ik ben niet een jaar lang door een burnout (lees als: hel) gegaan om er niets uit te leren. Om terug in de val van maatschappelijke normen te vallen. Om terug mee te draaien in de ratrace en te leven zonder passie. Om ongelukkig te zijn. Het is misschien nu niet de ideale situatie waarin ik zit, maar liever dit dan binnen tien jaar me af te vragen "What if...?". 

Ik weet dat mijn zus haar vraag en advies met oprechte bezorgdheid en liefde stelde. Dat ze me ook alleen maar gelukkig wil zien. Maar het raakte me omdat haar visie zo beïnvloed is door wat maatschappelijk de norm is. Ik weet dat ik in mijn omgeving vaak met opgetrokken wenkbrauwen word bekeken door mijn keuzes. En dat is lastig. Maar toch blijf ik er in geloven dat dit de juiste weg is voor mij. En als er geen wegwijzers staan op die weg dan maak ik die wel zelf ;)

Waarom doe jij wat je doet? 

Liefs,

Miss Pixie