Tot enkele maanden geleden was ik enorm beledigd door de pogingen van mijn lief om me mee te nemen naar de fitness. Ik interpreteerde het als "hij vindt me te dik/niet knap genoeg/...", terwijl hij gewoon wist hoeveel positieve invloed het zou hebben op mijn lijf en vooral mijn hoofd. Hij had, zoals vaak, groot gelijk. Maar iedereen die me al lang kent weet dat ik niet zo sportief ben aangelegd. Ik was het meisje dat bij L.O. altijd als laatste werd gekozen, problemen heeft met oog-hand coördinatie en luidkeels wegloopt als er een bal in haar richting komt. En alle mogelijke excuses aangreep om niet te moeten deelnemen aan de jaarlijkse veldloop. Echte HORROR was dat. Het enige van sport dat ik graag deed en iets of wat ok in was dat was dansen. Maar daar stopte ik mee eens mijn lichaam begon te puberen en ik me begon te schamen over mijn lichaam. Enkele maanden geleden gaf ik toch toe aan mijn lief zijn veelvuldige vraag om met hem mee naar de fitness te gaan. Het