Book review "Life on sneakers" & mijn eigen life on sneakers

Eventjes een weekje adempauze genomen. Er werd geschreven, maar dan vooral met het oog op mijn examen (waarvoor ik dus geslaagd ben) en solliciteren. Maar later meer daarover ;)

Met een cadeaubon die ik kreeg voor mijn verjaardag kocht ik het boek "Life on sneakers" van Evi Renaux, de straffe madam achter de blog Rue No. Ik begon er onmiddellijk in te lezen, maar legde het na 1 pagina weg. Het sprak me wel aan. Maar net iets te veel eigenlijk. Het leek me een te grote confrontatie en dus zette ik het in de boekenkast.

Twee weken geleden had ik een baaldag. Zo eentje waarbij ik mijn zetel niet uitkwam. Eentje waarbij ik het liefst in mijn deken wou verdwijnen. Met een tasje koffie. En een boek. Dat boek werd dus "Life on sneakers".

Het gaf me kippenvel, deed me regelmatig een traantje wegpinken en gaf me vooral een gevoel van (h)erkenning. Het maakte me een beetje opstandig, want het is potverdorie niet simpel zo een onzichtbare ziekte. (En ja: een burn-out is echt een ziekte. Ik ben niet lui of zwak. Ik ben gewoon ziek). Als ik 1 cent zou hebben gekregen voor elke ongepaste opmerking de laatste maanden, wel dan zou ik aardig wat hebben verdiend.

En het zette me aan het denken over mijn eigen leven. Want ook ik zei mijn leven op (figuurlijke) high heels enkele maanden geleden vaarwel. Kleedje en rokjes komen minder vaak de kast uit en hebben ruimte gemaakt voor jeans en tshirts. En dat gestylde haar voor mijn weerbarstige semi-krullen of een nog makkelijkere messy bun.

Een jaar geleden holde ik mezelf voorbij. Niets was me te veel, ik deed het allemaal. Van uitblinken op mijn job tot een rijk gevuld sociaal leven. Van familiebezoekjes tot mijn huishouden. Hobby's en de daarbij horende events, workshops, marktjes, ... Ik hoorde vaak "Hoe doe jij dat toch allemaal?'. Wel, dat vraag ik, sneaker me, me nu ook af: hoe die high heeled me dat deed.

Als ik nu terugblik dan besef ik dat ik niet bewust leefde. Ik was met zo veel dingen bezig en genoot van geen enkel moment. Want daar had ik de tijd niet voor. Een film of een serie kijken ging gepaard met een andere bezigheid, een was plooien tijdens het telefoneren, sporten en mailtjes beantwoorden, ... Ik dacht de touwtjes in handen te hebben en had mijn hele leven gepland. Rusten, dat zou ik later wel doen.

Tot mijn lichaam het begaf en ik plots niet anders meer kon dan rusten. Ik dacht een weekje te rusten, wat vitamientjes nemen en hop er weer tegen aan. Maar die week werd een maand & die maand werden er 2, 3, ... en ondertussen zitten we bijna 10 maand verder. Burnout volgens de dokter, de psychologe en de controlearts. Mijn hoofd aan 300 km/h en mijn lichaam kan dat niet. Willen, maar niet kunnen.

En tijdens die dagen, ontstond sneaker me. Dagen waarop ik de zetel amper uit raak. Waarop er een vermoeidheid in mijn lichaam hangt die ik niet kan omschrijven. Waarop mijn hoofd pijn doet en mijn spieren stram zijn. Waarop ik tussen mijn dutjes moet rusten en daar zelfs moe van word. Of waarop ik zoals vorige week 13 uur slaap, 1 uur wakker ben en daarna weer een dutje doe van 3 uur. 

Het heeft lang geduurd om het te aanvaarden, maar het is wat het is. Mijn lichaam is momenteel mijn baas en ik moet er naar luisteren. En dat is ok. Als ik opsta met maar 3 lepeltjes, kan ik er geen 10 gebruiken. En als ik weet dat ik voor het komende weekend heel wat lepels ga nodig hebben, probeer ik ze door de week zo veel mogelijk op te sparen door rustmomenten in te lassen. Maar dat is natuurlijk niet altijd een garantie op succes. (En voor wie nu compleet geen idee heeft waar ik het over heb, moet maar eens doorklikken naar deze blogpost van LisanneLeeft).

Ik heb eigenlijk maar 1 woord nodig om dit boek te beschrijven: prachtig.
Prachtig verhaal.
Prachtig geschreven.
Prachtige layout.
En vooral: prachtige madam!

Lazen jullie het boek ook? Herkenden jullie jezelf er in? Of net helemaal niet?

Liefs,
Miss Pixie

P.S.: Nog eens allemaal bedankt voor het invullen van de enquête ;) De reacties deden deugd <3