My generation

Een van mijn guilty pleasures: de late night crime programma's op TLC. Meestal neem ik ze op, maar gisteren keer ik rechtstreeks omdat ik nog niet moe was. Tijdens het reclameblok maakte ik de fout om door Twitter te scrollen. Wat ik daar zag, brak mijn hart.

Opnieuw een aanslag.

Opnieuw zo dichtbij.

Opnieuw zo veel onschuldige levens verloren.

Twitter stond vol gruwelijke beelden die lustig geretweet werden. Was dat echt nodig om die gruwel te verspreiden? Tussen al deze pijnlijke beelden heerste er ook veel verwarring op Twitter. Was dit een ongeluk of een aanslag? Hoeveel doden zijn er gevallen? Hoeveel mensen zijn er gewond? Een tweet van VRT met de melding van een extra journaal kon misschien antwoorden en rust bieden. Maar nee. Ik keek, huiverde bij de beelden en ging een slapeloze nacht tegemoet.

Ik piekerde over mijn lief die binnenkort met vrienden naar een groot buitenlands festival gaat.

Ik piekerde over de familie en vrienden op Dour, Gentse Feesten, ...

Ik piekerde over de fijne concerten en festivals die deze zomer nog op mijn planning staan.

En ik piekerde vooral over de angst en de stress die deze normaal gezien fijne dingen nu met zich meebrengen.

Toen ik deze namiddag bezig was met enkele huishoudelijke beslommeringen zette ik wat muziek op. Altijd een goeie afleiding. Plots begon het nummer "My generation" van Limp Bizkit. Ik stopte even met wat ik bezig was en sloeg een zucht. Ja, mijn generatie ...

De generatie die de deathly hallows overwon,

die ervan droomde om een Pokémaster te worden, 

die zagen hoe de force opnieuw wakker werd,

die dansten op K3 en weenden bij hun afscheid,

bij wie de zondagochtenden bestonden uit een pratende hond en life size Trivial Pursuit taartpunten, 

...

Ik kan het soms moeilijk vatten dat het dezelfde generatie is die op 9/11 voor het eerst werd geconfronteerd met terrorisme,

die de hashtag #jesuis... al veel te vaak moest gebruiken,

die angst hebben om kinderen te krijgen in deze maatschappij,

die hun eigen veiligheid niet meer vanzelfsprekend nemen, 

die ondanks dit alles toch blijven streven naar het Instagram-perfecte leven en 24/24 bereikbaar zijn,

die tegen hun grenzen van kunnen aanbotsen, 

die langzaamaan verandert van de-wij-kunnen-alles-generatie naar de burnout-generatie, 

...

Het is zo jammer dat al het moois van mijn generatie wordt overschaduwd door hoe de maatschappij zich ontwikkelt. Mijn generatie ... Iedereen mag zeggen wat hij of zij wil, maar potjandorie, echt gemakkelijk hebben we het toch niet hoor. 

En toch blijven we ons best doen. 

Toch blijven we geloven in een mooiere wereld. 

Toch blijven we werken aan een betere maatschappij.

Voor onze generatie, die voor ons en alle generaties die nog komen.