Maar je bent toch genezen?

1 september. Het deed iets met mij. Hoe opgelucht ik eind juni ook was dat mijn contract op school afliep, zoveel verdriet voelde ik gisteren. Het eerste jaar dat ik niet mee start op 1 september. Ik weet dat het de beste keuze was die ik kon maken, maar toch deed mijn hart pijn. Het deed me ook denken aan september vorig jaar, aan hoe dicht ik stond bij mijn breakdown. Want ja, ik ben nu ongeveer 1 jaar thuis met een burn-out.

Ik ben niet meer datzelfde hoopje miserie dan een jaar geleden. Ik werkte hard aan mezelf: therapie, yoga, mindfullness, loopbaanbegeleiding, ... en vooral leren luisteren naar mijn lichaam. Dat lichaam zei heel vaak "rusten". De eerste maanden dat ik thuis was, leek ik soms wel in winterslaap te zijn: van bed naar de zetel en terug. Zelfs boodschappen doen, putte me uit;

En dan plots, met kleine stapjes, ging het beter:

er waren minder dutjes nodig,

er was terug zin om te naaien en te schrijven, 

er was concentratie genoeg om te lezen of een film te kijken, 

... 

Dus bevond mijn omgeving me "genezen".

En samen met dat "genezen" kwamen er verwachtingen, opmerkingen, meningen, ... die ervoor zorgden dat klachten die al enkele maanden verdwenen waren, terug de kop opstaken. Hyperventileren, paniekaanvallen, insomnia, ...

Want zij zien wat ik wil tonen. Dingen die vroeger vanzelfsprekend nam: een dagje Pukkelpop, een weekendje weg met het lief, het vrijgezellenfeest van mijn beste vriendin, ...

Wat zij niet zien is de moeite die het kost om niet te crashen tijdens deze activiteiten. Of dat ik mijn lief moet vragen om terug te gaan naar het hotel zodat ik een uurtje kan slapen. Of dat ik 5 dagen na het vrijgezellenfeest nog steeds uitgeput ben en moet rusten.

En als ze dat dan toch zien dan zijn er de opmerkingen:

...dat is toch geen doen dat je nu pas wakker bent?

...dat is toch niet normaal dat je altijd zo moe bent?

...je zou beter iets nuttig doen?

...wanneer begin je te werken?

...je bent nu toch al lang genoeg thuis?

Want ja, blijkbaar staat er op ziek zijn een limiet. Zeker als je ziekte niet zichtbaar is. En omdat ik niet meer datzelfde hoopje miserie ben en met kleine stappen vooruitga, kan ik op nog maar heel weinig begrip rekenen. 

Ik ga elke dag meer beseffen dat "genezen" voor de maatschappij/mijn omgeving een heel andere betekenis heeft dat voor mij.

Voor hen betekent het dat ik voor 100% terug dezelfde persoon wordt, die zichzelf altijd volledig geeft, iedereen tevreden wilt stellen en alles voor iedereen wilt doen. Iemand die nooit nee zegt.

Voor mij betekent het dat ik mijn grenzen (h)erken en die duidelijk maak aan mijn omgeving. Dat ik luister naar mijn lichaam. Dat ik dutjes doe wanneer ik het nodig heb. 

Dus zolang onze definities niet overeenkomen, vrees ik dat ik nog een lange weg naar "genezen" heb af te leggen.

Liefs,

Miss Pixie