Maar je bent toch genezen?

1 september. Het deed iets met mij. Hoe opgelucht ik eind juni ook was dat mijn contract op school afliep, zoveel verdriet voelde ik gisteren. Het eerste jaar dat ik niet mee start op 1 september. Ik weet dat het de beste keuze was die ik kon maken, maar toch deed mijn hart pijn. Het deed me ook denken aan september vorig jaar, aan hoe dicht ik stond bij mijn breakdown. Want ja, ik ben nu ongeveer 1 jaar thuis met een burn-out.

Ik ben niet meer datzelfde hoopje miserie dan een jaar geleden. Ik werkte hard aan mezelf: therapie, yoga, mindfullness, loopbaanbegeleiding, ... en vooral leren luisteren naar mijn lichaam. Dat lichaam zei heel vaak "rusten". De eerste maanden dat ik thuis was, leek ik soms wel in winterslaap te zijn: van bed naar de zetel en terug. Zelfs boodschappen doen, putte me uit;

En dan plots, met kleine stapjes, ging het beter:
er waren minder dutjes nodig,
er was terug zin om te naaien en te schrijven, 
er was concentratie genoeg om te lezen of een film te kijken, 
... 

Dus bevond mijn omgeving me "genezen".
En samen met dat "genezen" kwamen er verwachtingen, opmerkingen, meningen, ... die ervoor zorgden dat klachten die al enkele maanden verdwenen waren, terug de kop opstaken. Hyperventileren, paniekaanvallen, insomnia, ...

Want zij zien wat ik wil tonen. Dingen die vroeger vanzelfsprekend nam: een dagje Pukkelpop, een weekendje weg met het lief, het vrijgezellenfeest van mijn beste vriendin, ...
Wat zij niet zien is de moeite die het kost om niet te crashen tijdens deze activiteiten. Of dat ik mijn lief moet vragen om terug te gaan naar het hotel zodat ik een uurtje kan slapen. Of dat ik 5 dagen na het vrijgezellenfeest nog steeds uitgeput ben en moet rusten.

En als ze dat dan toch zien dan zijn er de opmerkingen:
...dat is toch geen doen dat je nu pas wakker bent?
...dat is toch niet normaal dat je altijd zo moe bent?
...je zou beter iets nuttig doen?
...wanneer begin je te werken?
...je bent nu toch al lang genoeg thuis?

Want ja, blijkbaar staat er op ziek zijn een limiet. Zeker als je ziekte niet zichtbaar is. En omdat ik niet meer datzelfde hoopje miserie ben en met kleine stappen vooruitga, kan ik op nog maar heel weinig begrip rekenen. 

Ik ga elke dag meer beseffen dat "genezen" voor de maatschappij/mijn omgeving een heel andere betekenis heeft dat voor mij.
Voor hen betekent het dat ik voor 100% terug dezelfde persoon wordt, die zichzelf altijd volledig geeft, iedereen tevreden wilt stellen en alles voor iedereen wilt doen. Iemand die nooit nee zegt.
Voor mij betekent het dat ik mijn grenzen (h)erken en die duidelijk maak aan mijn omgeving. Dat ik luister naar mijn lichaam. Dat ik dutjes doe wanneer ik het nodig heb. 





Dus zolang onze definities niet overeenkomen, vrees ik dat ik nog een lange weg naar "genezen" heb af te leggen.


Liefs,
Miss Pixie

Reacties

  1. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat je je tijd blijft nemen. Veel mensen kijken inderdaad alleen maar naar de zichtbaar 'goeie' momenten en trekken dan onmiddellijk hun conclusie. Het je niet aantrekken lukt waarschijnlijk niet, maar weet dat er ook mensen zijn die het begrijpen. Een dikke virtuele knuffel!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mijn zus heeft cvs (de diagnose is ongeveer vijf jaar geleden gesteld, maar dat was natuurlijk al veel langer bezig) en ik herken heel sterk wat je zegt. Herstel is niet eenvoudig. Blijf zeker goed naar je lichaam luisteren, het heeft voor niemand zin dat je 100 % terug dezelfde persoon wordt.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Thx Gerhilde.
      Ja, CVS is vaak moeilijk vast te stellen. Mijn tante is ook lang op de sukkel geweest voor ze haar diagnose kreeg ;)
      En inderdaad, 100% dezelfde zal ik niet meer worden en dat wil ik ook helemaal niet ;)

      Verwijderen
    2. Ik kan alleen maar beamen wat Gerhilde schrijft.
      Neem je tijd en blijf luisteren naar je lichaam - niet naar wat anderen zeggen of denken, ook al is dat niet altijd even makkelijk, I know :-)
      En, je evolueert en groeit als persoon, ... dat is het positieve ervan, maar dat heb je zelf al ontdekt!

      Verwijderen
  3. Het is de eerste keer dat ik op jouw blog kom, en ik zie meteen een mooi bericht. Pakkend, het geeft echt weer hoe de realiteit is en hoe de omgeving denkt. Spijtig genoeg is het zo... Ik geef je een virtuele knuffel en een stevig schouderklopje! Verlies jezelf niet en geef jezelf de tijd! Lieve groetjes, MaMa TeiGetje Silvy

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. In dat geval: welkom op Miss Pixie's Blog ;)
      En dankjewel voor je lieve reactie <3

      Verwijderen
  4. Tja geduldig zijn is voor de meeste mensen niet de betekenis van op iets wachten tot het zo ver is... genezen heeft veel tijd nodig. Knuffeltje en ik denk aan je x

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel Carla <3
      Hoop dat de verhuis goed gegaan is en dat je gelukkig bent in je nieuwe stekje ;)

      Verwijderen
    2. Ja de verhuis is heel vlot verlopen,het is nu echt onze thuis ;-)

      Verwijderen
  5. Hallo, eerste keer op je blog ... en ik erken mezelf direct in jouw verhaal. Ben al bijna 3 jaar thuis met burn-out. Heb ook heel veel en heel lang aan mezelf gewerkt, heb al meerdere keren geprobeerd om een (professionele) activiteit dat ik kan beoefenen ... want dezelfde als vroeger terug worden zal niet meer lukken (en ik wil dat ook niet ;-) ) ...maar genezen ? dat is wel een andere paar mouwen. Deze zomer ben ik gestopt met de medicatie ... en hervallen :-( en NEEN de omgeving snapt dat niet ! Zoals je schrijft, 'je was toch goed bezig nu ... dus hoe komt het ? ... En heb ook de indruk dat je kan het 1000 x uitleggen, ze (willen) niet snappen ... Zullen we ooit opnieuw 'normaal' kunnen functioneren ? ... Ik twijfel eraan ... #togetherstrong

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Jammer dat je zonder de medicatie bent hervallen, maar dat is gewoon weer een extra hindernis om te nemen ;) veel sterkte!

      Verwijderen
  6. Heel veel sterkte en neem je tijd! Ik heb ook mijn grenzen moeten leren stellen en als INFJ zit je daar sneller aan dan andere mensen. Zo ervaar ik het dan. En ik kan mezelf dan ook wel vervloeken omdat ik zo anders ben en dan vraag ik me af of het wel normaal is. Ik moet ook veel rustmomenten inlassen, zeker als ik een volle dag moet gaan werken.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja, die vraag stel ik mezelf soms ook. Gelukkig weet het lief dat altijd snel uit mijn hoofd te praten.
      Dankjewel voor je reactie <3

      Verwijderen
  7. Ook hier herkenbaar . Toch jammer dat diegenen die je het meest zouden moeten steunen, je het meest op je kwetsbaarheid pakken. Maar als ik je ook goed nieuws kan meegeven. Je komt er echt sterker uit. Het heeft bij mij een jaar geduurd voor ik dat geloofde, maar ik merk echt verbetering op dat vlak.
    Eenwereldvansofie.WordPress.com

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Inderdaad :( Al denk ik dat het vaak uit onwetendheid is en door hoe de maatschappij aan iedereen een bepaalde stereotiep opdringt...
      Fijn om te horen dat je verbetering merkt :)

      Verwijderen
  8. Herkenbaar... Probeer zoveel mogelijk naar jezelf te luisteren. En enkel een uitleg geven aan die mensen waarvan je denkt dat ze het zullen aprreciëren; anders is het verloren energie en begin je er beter niet aan :)

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Dat is zo herkenbaar! Er zijn heel weinig mensen die een ander tijd geven om te genezen. Of om te rouwen of je draai (weer) te vinden. Je krijgt een week, misschien wel een maand, maar daarna moet het maar eens gedaan zijn... Ik hoop dat je goed naar jezelf blijft luisteren. Dat je jezelf wel de tijd gunt die je nodig hebt, hoe lang het ook duurten ongeacht wat anderen daarvan vinden.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Inderdaad, ik denk dat je zelf eens door iets dergelijk moet gaan om het te begrijpen jammer genoeg.
      En ik blijf mezelf die tijd gunnen, want ik wil nooit meer zo diep gaan ;)

      Verwijderen
  10. Ah vervelend. Al die verwachtingen van de buitenwereld dragen niet bij aan je herstel, maar voeren alleen maar de druk op. Blijf aan jezelf denken en doe niets overhaast! Sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  11. hey,

    Ik ben nu ook al een lange tijd thuis met burn ot depressie. Steeds meer krijg ik de vraag wanneer ga je werken enz. Het geen je hier schreef is zo herkenbaar voor mij.

    dank u groetjes

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire berichten