Book review: Het jaar van de hond - Eva Daeleman

"Zou ik of zou ik niet?", ik bleef twijfelen of ik op verzenden zou drukken. Ik had een mailtje geschreven om een recensie-exemplaar van "Het jaar van de hond" van Eva Daeleman aan te vragen. Ik wou het graag lezen en mijn mening delen met jullie. Maar aan de andere kant was ik bang dat het te confronterend zou zijn. Ik klikte op send.

Iets later was alles in kannen en kruiken en zat het boek in mijn bievenbus. Ik besloot het mee te nemen op reis. Dat zou toch wel moeten lukken? Een volledige week om een boek uit te lezen? En niets was minder waar! Halverwege de vlucht stopte ik het boek in mijn handtas en nam ik mijn BuJo eruit.

"Geen zin meer om te lezen?" vroeg mijn vriend. "Hij is uit", antwoordde ik. Hij glimlachte omdat hij zag dat ik er deugd van had. Vroeger las ik altijd op dit tempo, maar nu lukt dat niet meer. Iets met concentratie. Of het gebrek er aan.

Ik begon met de review neer te pennen. Ja, pennen, want mijn laptop bleef thuis. Ik vond het moeilijk om neer te pennen. Een review zoals ik ze anders schrijf, paste niet bij dit boek. Maar misschien wel eentje zoals ik hem schreef voor Life on sneakers.

Was het boek confronterend? Ja. Ik herleefde mijn eigen burnout doorheen het boek. En dat deed pijn. Misschien wel goed dat ik het las op het vliegtuig of anders had ik een heel boek zitten snotteren. Maar nog meer dan confrontatie vond ik iets anders. Ik vond (h)erkenning in het boek. Heel veel zelfs.

Eva en ik zijn beide van het jaar 1990, beiden crashten we ergens in ons 25e levensjaar in het najaar van 2015. Iets met hoogsensitief, perfectionisme en leven aan 200 km/u. Altijd meer eisen en nooit genoeg. 

Ik herkende de lichamelijke pijn en het willen verdwijnen. Het dagenlang in bed liggen en geen contact willen met de buitenwereld. Het eindeloze huilen... Maar ook hoe het plots veranderde. Hoe yoga en meditatie zorgden voor meer ademruimte, letterlijk en figuurlijk. Hoe een huisdier plots je hart terug opent. En hoe onwaarschijnlijk dat is.

Want wat bij haar het jaar van de hond was, was bij mij dat van de kat. En dat verbaasde mij en mijn omgeving. Want ik was bang van dieren en maakte me vies van alles en nog wat. Dus hoe zou ik een kattenbak verversen of accidentjes op kuisen? Maar ik was vastberaden en nam Dobby de Huiskat in huis & sloot hem van dag 1 in mijn hart. 

Ik herken Eva haar strijd met haar lichaam & lichaamsbeeld. Hoe die burnout elke vezel van je over neemt en over de kilo's die eraan vliegen. En hoe je ze er niet meer afkrijgt. Maar meer daarover in een volgende post.

En al die (h)erkenning deed deugd. Het deed deugd om te weten dat ik niet alleen ben en dat het niet in mijn hoofd zit. 

Ik kan alleen maar zeggen "Chapeau Eva! Hoe jij dit hebt neergeschreven & hebt durven delen, is heel sterk!". Ik kan het boek echt aanbevelen aan iedereen die ooit een ervaring had met een burnout of er nu in zit of iemand kent met een burnout. Want hoewel iedereen zijn verhaal heel anders is, kan het wel helpen om eens in iemand zijn hoofd te kijken.

Wil je na deze review zelf graag het boek lezen? Op bol.com kan je bestellen als paperback voor € 19,99 of als ebook voor € 15,99.

Wat is het laatste boek dat jij in een keer uitlas? Welk boek raakte je persoonlijk heel erg?

Liefs,

Miss Pixie

P.S.: We gaan maandag van start met de Perfect?-blogchallenge! Wil je graag meer info, op de hoogte blijven of meedoen? Stuur dan een mailtje naar misspixiesblog@gmail.com en ik bezorg je alle info.