Onthaasten op het strand

Het was afgelopen week wat stiller. Op de blog niet, dankzij de gastblogs over FlyLady door Plannergirl_Annabel. Maar op social media was ik duidelijk afwezig. De foto die ik wel plaatste verraadde waarom: ik was op reis!  We brachten een weekje door in Vera Playa in Andalousië, Spanje. 

En in ons appartementje was geen wifi. En eerlijk? Daar was ik blij om. Het deed deugd om offline te zijn. We kochten daar een simkaartje zodat we wel Tripadvisor & Google Maps konden gebruiken, maar verder bleven mails onbeantwoord en Facebook onbekeken. Af en toe werd WhatsApp gecheckt om te weten hoe het ging met onze beestjes.

Ik ben eigenlijk nooit een strand- of zwembadvakantie persoon geweest. Ik heb nu nog nachtmerries van de vakanties waarbij mijn zus keisnel vriendjes maakte en een hele dag in het zwembad zat en mijn mama alleen maar bewoog om meer in de zon te zitten. Ik bleef zo veel mogelijk uit de zon, had al mijn boeken binnen de 2 dagen uitgelezen (pre e-reader tijdperk) en spendeerde bijna de hele vakantie in het internetcafé van het hotel. Ik kon dat niet, zo op een stoel of op het strand liggen. Iets met die 100 tabbladen in mijn hoofd geloof ik. Ik moest bezig zijn.

Dus toen mijn schoonpa (hij en zijn vrouw waren er ook tijdens het eerste weekend van onze vakantie) voorstelde om naar het strand te gaan, kreeg ik direct flashbacks naar die vakanties. Naar de onrust. Ik was ook niet voorbereid: geen handdoeken, geen e-reader of andere afleiding. Ik had mijn bikini aan en had zonnecrème bij, that was it.

Het lief dook direct in de zee, maar die was mij net iets te koud en te wild (ik ben niet zo een goede zwemmer). Dus ik ging liggen op het strand, datgene dat ik absoluut niet wou doen op vakantie. Maar wonder boven wonder voelde het anders aan. Het warme zand onder mijn rug, het geluid van de golven, de geur van mijn zonnecrème, ... het viel me plots allemaal zo hard op en ik genoot er van.

Mijn ademhaling ging gelijk met het het komen en gaan van de golven. Er was in mijn hoofd geen ruimte voor iets anders. Ik was zo ontspannen dat ik zelf eventjes in slaap viel. Het deed deugd: gewoon zijn. Niet bezig zijn, maar bewust aanwezig zijn. Het enige negatieve dat ik aan de namiddag overhield, was een rode rechterdij... Oops.

Die namiddag zette de toon voor de rest van de vakantie. Ik kon onthaasten en genieten van de kleinste dingen. Van hoe mijn lief mijn hand vasthield als we wandelden, van hoe hij zelfs achter het eenvoudigste spel gecompliceerde systemen zoekt (als in: kansberekening gebruiken bij Domino :p), van ontbijten op het terras, ... 

We wisselden dagjes uit af met dagjes op het domein waarbij we zwommen in het openluchtzwembad, aperitiefden bij een spelletje en dutjes deden. Het was ook nodig. Want het was niet allemaal rozengeur en maneschijn... 

Ik stootte tegen mijn eigen grenzen. Mijn lichaam wou niet elke dag mee. Vroeger was het vanzelfsprekend om zo lang en zo veel te wandelen op vakantie. Om zowat alles te voet te doen zoner echt lange rustmomenten te nemen. En om daarna gezellig te eten en iets te drinken. Nu niet meer. Mijn gewrichten deden pijn, mijn knieën waren gezwollen, ik werd misselijk als ik alcohol dronk, had krampen in mijn handen en benen, ... Mijn post-burnout lichaam is gewoon niet meer hetzelfde en dat frustreerde me. 

Gelukkig is het lief begripvol en konden we door actieve en rustige dagen af te wisselen toch een leuke vakantie hebben. Een weekje weg van het bijberoep gaf me ook opnieuw tonnen inspiratie voor nieuwe projecten (meer daarover deze week) en meer goesting om er in te vliegen. Ik schreef in mijn hoofd genoeg blogposts voor een maand denk ik :p

En hoe was jullie week? Wat was het hoogtepunt? Bij mij was dat letterlijk en figuurlijk onderstaande foto genomen op het hoogste punt van El valle y Carascoy in Murcia. Een pittige wandeling doorheen het natuurpark met een prachtig uitzicht dat het waard was.

Liefs,
Miss Pixie