Hallo, ik ben Stephanie en ik ben hoogsensitief.

Deze post staat al een hele tijd bij mijn concepten. Al 10 keer heb ik hem aangepast, maar nog nooit durfde ik op publish duwen. Maar gisteren trok iets mijn aandacht op een onverwacht moment en dat deed me beseffen dat het tijd was om dit met jullie te delen:

Het lief en ik waren met vrienden in Bobbejaanland. L & ik zaten te wachten op de mannen die absoluut in de Sledgehammer wilden (de enige attractie waar ik echt niet in durf). Net toen de attractie tot stilstand kwam, kwam er een gezin met 2 kinderen (jongen en meisje) van ongeveer 10 jaar aan. De mama nam het meisje bij haar hand en zei "kom mee, dat is tof, we gaan er allemaal samen in". Het meisje sloeg in paniek. Ze had niet gezien wat de attractie deed, ze wist niet wat ze kon verwachten. "Niet zo flauw", zuchtte haar mama kordaat terwijl ze het meisje meesleurde bij de hand en ging aanschuiven. Ik zag tranen van schrik en stress bij het meisje en kreeg direct een flashback naar mijn eigen jeugd.





Want ik was een "(over)gevoelig kind". Altijd bang, altijd verlegen, altijd onzeker, ... Ik durfde niet veel. Hoe vaak ik niet heb moeten horen: doe niet zo flauw! Zaken waar andere kinderen enthousiast door werden (een schoolreis bijvoorbeeld) zorgden bij mij voor ontzettend veel stress en paniek met huilbuien en hysterie tot gevolgd. Ik herinner me echt nog goed dat ik steevast de avond voor uitstappen of dingen die anders waren echt ziek werd en niets kon eten. Wat ik dan wel at, kon ik niet binnenhouden.

Tijdens mijn puberteit schreef ik mijn huilbuien en emotionaliteit toe aan het puberen. En toen ik studeerde, stak ik het op mijn studies en de stress die het meebracht. Ik was misschien gewoon niet zo stressbestendig? De angst- en paniekaanvallen die me jaren plaagden, stak ik op mijn perfectionistische aard en faalangst.

Maar toen begon ik te werken en had ik geen stresserende studies meer als excuus. Mijn eerste job was als opvoedster in een CKG. Het was de job die ik echt wou al sinds ik begon met studeren, maar hij bleek niet zo ideaal te zijn voor mij. Het enige wat ik deed was werken - eten - slapen, waarbij werken de enige constante was. Het slapen en eten werd wel eens over geslaan. De wisselende shiften waarbij ik ook nachten en weekends werkte, waren zo ontzettend zwaar en belastend, maar geen een van mijn collega's leek het er even moeilijk mee te hebben.

Uiteindelijk kreeg ik na amper een paar maanden in het werkveld een burn-out waarmee ik een maand thuis zat. Eens ik terug aan het werk moest, heb ik mijn ontslag ingediend ook al had ik nog niets anders op het oog. Tijdens een van de laatste weken dat ik er werkte, was ik alleen op dienst met enkel een babytje dat lag te slapen. Op dat moment kwam de hoofdopvoedster een babbeltje slaan met mij. Of ik iets wist over "hoog sensitieve personen"? Ik kwam nogal uit de lucht vallen. Ze gaf me een lijstje met vragen (diezelfde lijst kan je hier vinden) waar ik eens moest over nadenken. Ze zei dat het me zou kunnen helpen. Daarnaast gaf ze me ook de titel van een boek met meer informatie over HSP.

Ik scoorde hoog op de test, maar negeerde heel lang wat dat wou betekenen. Ik kocht het boek "Hoog sensitieve personen. Hoe blijf je overeind als de wereld je overweldigt?" van Elaine Aron, maar kwam niet veel verder dan pagina 30 want het boek was nogal confronterend. Enkele maanden geleden sprak ik met een andere blogster die hoogsensitief was. Ze vertelde me een beetje over wat hoogsensitief zijn voor haar betekent en ze vond dat het boek van Elaine Aron heel leerrijk was geweest voor haar. Ik besloot om het boek nog eens een kans te geven.





En dat deed ik de laatste weken. Het heeft mijn ogen geopend en heeft heel wat dingen op zijn plaats laten vallen. Nu begrijp ik waarom ik zo snel vermoeid ben, waarom ik vaak ziek ben, waarom ik niet steeds zin heb om uit te gaan, waarom ik zaken zoals een blogmeetup of workshop zalig vind maar daarna nood heb aan rust en alleen zijn, waarom ik soms afspraken afzeg, ... Ik kan periodes zoals die van de afgelopen weken waarbij opstaan en me aankleden al een overwinning zijn, beter een plaats geven. Ik begrijp mezelf beter en weet dat ik zal moeten werken en leren om met deze eigenschap om te gaan. Het zijn al zware weken geweest en er staan er nog zwaardere op komst (de reden daarvoor zal ik misschien binnenkort wel eens delen), maar vandaag was een goede dag. Ik ben opgestaan, heb me aangekleed, had terug honger en at met smaak. Ik deed het huishouden en ging naar buiten. En ik ben blij dat ik dit met jullie kan delen. Blij dat jullie nu weten waarom mijn emmer soms wat vol is en het hier eventjes stil is...

Liefs,
Miss Pixie

Reacties

  1. Lieve Miss Pixie,eerst en vooral vind ik het knap van je om dit met ons te delen want het is niet gemakkelijk om over dit onderwerp te schrijven,zeker niet als het over je zelf gaat.Maar je komt er wel,met goede en minder goede dagen.En goed dat je toch de moed vond om het boek te lezen,de test te doen en aan je zelf toe te geven dat dit jou de toffe Miss Pixie maakt ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. samen sterk, we need you!!!!! <3

    BeantwoordenVerwijderen
  3. petje af, dat je over zoiets persoonlijks durft te spreken!
    Het is ook fijn om te horen dat je de moed hebt gevonden,
    en leert hoe je er mee kan leven.
    Grtjs

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel Anka.
      Het doet me deugd om al deze reacties te lezen.

      Verwijderen
  4. Ik scoor ook hoog op die test, maar ik vermoedde dat al. Ik ben nog in negeermodus. Misschien dat ik ooit ook eens wat verder op onderzoek ga. Knap dat je dit deelt

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Thx An.
      Ik begrijp die negeermodus, dat is ook een fase waar je door moet. Maar ik ben blij dat ik er nu meer over weet.

      Verwijderen
  5. Hier nog zo eentje. Het is vaak erg moeilijk, maar ik troost me met het idee dat onze piekjes ook veel intenser zijn. xxxx

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Moedig om je verhaal met ons te delen, ik herken mijzelf er ook wel voor een stuk in al heb ik het gevoel dat het beter gaat naarmate ik ouder word. Al komt dat denk ik vooral omdat ik nu meer mijn gevoel kan volgen en ik minder geforceerd wordt om dingen te doen die ik niet wil doen. Iedereen is wie hij is, zolang je maar gelukkig kan zijn maakt het allemaal niet uit. Ik hoop dus dat je je ook snel weer helemaal goed in je vel mag voelen x

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel :)
      Ik denk ook dat het misschien eenvoudiger zal worden met ouder te worden, want hoe ouder je wordt, hoe beter je jezelf en je grenzen kent.
      Maar het gaat momenteel echt met babystapjes vooruit.

      Verwijderen
  7. check ook LJ hiervoor (http://lajungfraumontis.wordpress.com)

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Mooie en heel moedige blogpost! Herkenbaar... Misschien ervaar je het nu nog een beetje als een belemmering maar HSP's hebben prachtige eigenschappen die je zeker moet koesteren (waaronder creativiteit, jeej :-) Het boek van Elaine was ook voor mij bijzonder leerrijk. Heel veel succes met alles wat je doet, want je doet dat fantastisch goed! X

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Ook hier héél herkenbaar! Vergeet niet dat je niet alleen bent, er zijn meer mensen hooggevoelig dan je denkt. Ik las op mijn twintigste het boek van Elaine Aron, op aanraden van een vriend die vermoedde dat ik wel eens hoogsensitief kon zijn. Het was precies of het boek ging over mij en heel wat puzzelstukjes vielen op hun plaats. Daar waar ik me altijd 'vreemd' vond, bleek dat helemaal niet zo vreemd te zijn.
    Helaas kennen veel mensen hoogsensitiviteit nog niet, en zeggen ze nog vaak dat je je niet moet aanstellen. Heel wat van mijn vrienden zijn ook 'hsp' en daar haal je veel voldoening uit.
    Moedig dat je dit wil delen, bedankt ook!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Thx Fieke.
      Ik ervoer het boek hetzelfde, daarmee dat ik het zo confronterend vond.

      Verwijderen
  10. Herkenbaar en heel moedig. Een voordeel aan het wat ouder worden is dat ik het me minder aantrek om eens nee te zeggen tegen een feestje. Niet dat ik me dan totaal niet meer schuldig voel, maar ik kan dan toch even mijn persoonlijk belang boven het 'sociale' zetten...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Thx Sarah.
      Ik wil altijd goed doen voor iedereen en voel me enorm schuldig als ik nee zeg tegen iemand. Ik hoop de komende tijd te leren dat af en toe aan mezelf denken wel eens gezond kan zijn ;)

      Verwijderen
  11. Knap verhaal, dank je wel hiervoor! Hier ook eentje, niet helemaal in de negeerfase maar de bal is aan het rollen gegaan door een info-avond en workshop te volgen voor ons derde kindje. Tijdens de avonden herkende ik veel van mezelf... Je verhaal is vandaag helemaal herkenbaar voor hem... We zijn in de Efteling voor een paar daagjes en de eerste dag moet ik hem gerust laten en zeker niet dwingen, morgen is hij het al wat meer gewoon en zijn eten, ook herkenbaar - we hebben de wc snel moeten opzoeken - maar zoals Griet ook zegt, Als hij geniet , dan is het echt! Liefs xxx

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Thx Nele.
      Veel succes met de ontdekkingstocht voor jezelf en je kleine man.
      xx

      Verwijderen
  12. Het zelf aanvaarden is zowat bij alles de eerste stap, zonder dat kun je er niet aan werken/er niet mee om en kan je het ook niet goed delen met anderen. Je hebt de moeilijkste stap gezet Stephanie -ik spreek uit ervaring- en nu staan er een hele hoop mensen, inclusief ik hier, klaar voor jou om jou te helpen bij alles wat volgt. :)
    Veel succes nog en proficiat voor alles wat je tot nu toe al gedaan en doorstaan hebt!
    Als het een troost mag zijn, er zijn ook een hele hoop goeie kanten aan HSP zijn, google die maar eens ;)
    Liefs, Hanne

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Thx Hanne.
      Ooh, maar dat er ook goeie kanten zijn weet ik wel. En daar ga ik me zoveel mogelijk op proberen te focussen.
      X

      Verwijderen
  13. zeer mooie post en heb de test net gedaan, heb een score van 16.
    het uit zich op dit moment vooral in woedeuitbarstingen omdat ik het niet meer aan kan emotioneel...ik moet hiervoor hulp zoeken want als dit zo verder gaat zal ik op een gegeven moment alles verliezen wat mij dierbaar is

    BeantwoordenVerwijderen
  14. ! Heb hier thuis ook nog enkele boeken ligggen die je mag lenen, mijn blog is mijn happy plekje waar ik de pieken van ons gezin deel, bij jou zal dat ook zo zijn!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat is het inderdaad :)
      Tips voor boeken zijn altijd welkom.
      Thx voor de lieve woorden x

      Verwijderen
  15. Ik herken mijzelf en mijn kleine meid in je verhaal! Veel moed en sterkte

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Misschien is dit wel een heel belangrijke stap voor jezelf, door dit hier te publiceren! Knap dat je het doet!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel Lies.
      Ik heb in ieder geval het gevoel dat er door dit te posten (en al deze reacties te lezen) 10kg van mijn schouders is gevallen en dat alleen al is heel positief!

      Verwijderen
  17. Ik geloof dat ik die 'andere blogster' ben. Mea culpa :-) Voor mij was het een ongelooflijke ontdekking. Ineens vielen alle puzzelstukjes op zijn plaats. Voor mij dus geen aanvaardingsproces of negeerfase, integendeel. Het was een bevrijding te weten dat ik 'normaal' ben. HSP is geen ziekte of stoornis, het is zelfs een rijkdom als je er op de juiste manier mee omgaat (denk maar aan onze creativiteit). En nu ik weet dat ik HSP ben, kan ik moeilijke situaties vermijden en ben ik gelukkiger. Ik durf er nu ook voor uit te komen dat bepaalde situaties me stresseren en dat ik sommige plaatsen (festivals, Gentse feesten, ...) veel te druk vind. Ik schaam me daar niet meer voor. Al zijn er nog een hoop dingen waar ik aan moet werken, zoals minder rekening houden met anderen, minder perfectionistisch zijn en leren loslaten ... En de juiste job, dat is ook enorm belangrijk. Ik werk thuis, alleen en in stilte, bepaal mijn eigen ritme en werklast. Ik zou niets anders kunnen doen, dan zou ik meteen met een burn-out zitten. Een hele dag onder mensen kan me al zo uitputten, laat staan dat ik dit elke dag zou moeten doen. Kortom, ik heb na bijna 40 jaar eindelijk mijn handleiding gevonden, en dat is een fantastisch gevoel!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja, het was inderdaad jij die me op de blogmeetup aan het denken hebt gezet, maar ik wist niet of je het wel graag had dat ik je met naam zou noemen in mijn blogpost ;)
      Ik weet ook heel goed dat het geen ziekte of stoornis is, maar een karaktereigenschap. Ik ben geen fan van labels, maar ik ben wel heel opgelucht dat ik nu een verklaring heb voor sommige karaktertrekken waar ik het soms heel moeilijk mee heb :)
      Ik ben heel blij dat je hier met mij over gepraat hebt, want het heeft me echt aan het denken gezet! Ik hoop ook snel mijn handleiding te vinden!
      X

      Verwijderen
  18. Sterk van je dat je dit met ons wil delen!

    BeantwoordenVerwijderen
  19. Knap dat je er over durft te schrijven, ik ben zelf ook HSP als hou ik niet zo van het vakjes denken. Omdat ik toch ook verschil met andere HSP's maar misschien is niet iedere HSP'er dezelfde. Ik ben wel zeker introvert, ik hou er van alleen te zijn met mijn hondjes en katjes en te genieten van de stilte. Vaak vergelijk ik me teveel met mensen die zeer actief bezig zijn, werken, kinderen,... en in hun vrije tijd ook vol vol plannen.

    Als je vragen hebt, mag je me altijd een berichtje sturen hoor :)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel :)
      Zoals ik al zei tegen Dietemiet ben ik ook geen fan van hokjes en labels, maar ik ben wel blij dat ik het nu allemaal kan kaderen en een plaats geven.
      Lief van je dat ik met vragen bij je terecht kan x

      Verwijderen
  20. Ik begrijp je maar al te goed. Ook ik ben hoog sensitief (wat is vastgesteld na een periode op psychiatrie omdat ik het niet meer trok) en daarenboven heb ik nog eens EDS, wat symptomen zoals snel vermoeid zijn nog eens worden versterkt.
    Ik ga zeker het boek eens lezen.
    En als je eens wilt praten, je weet me wel te vinden. (mailtje of zo)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Thx meid. Zal ik zeker doen.
      Hoop dat je iets hebt aan het boek.

      Verwijderen
  21. ´verdomme zeg ...´ ontsnapte er net aan mijn lippen bij het lezen van je blogpost ... en nogmaals bij het lezen van de reactie van Dietemiet ...
    Ik verdraag de laatste maanden nog amper lawaai en drukte . Maar als ik heel eerlijk terugkijk in mijn verleden is dat altijd al zo geweest ... als kleuter al .
    Alleen heb ik dat als puber en jong volwassene onbewust leren negeren en verbergen .
    We hebben de laatste twee jaar echter zo´n zware periode doorgeworsteld , dat ik het niet meer kon opbrengen om die schone schijn op te houden .
    Het is alsof ik een blootliggende zenuw ben nu . En ik zeg nu wel al letterlijk tegen mijn vriend : er is hier echt teveel lawaai en drukte , ik kan het niet hebben . Of doodop zijn na een bijeenkomst met veel volk , totaal geen fut hebben om naar lawaaierig feestje te gaan , enz .
    Gelukkig wordt ik pas echt als ik met mijn handen in stilte creatief kan bezig zijn en de wereld er een stukje mooier mee kan maken :)
    Ik begin er dus stilaan voor op te komen , maar hier met deze blogpost vallen er ineens overal kasten open . Dat boek , daar begin ik alvast mee .
    En dankbaar ben ik ook dat ik dit toevallig onder ogen kwam !

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Heel blij dat je iets hebt aan deze blogpost! En het boek kan ik je zeker aanraden.
      Ik zelf heb ook heel lang alles onderdrukt, maar de ga nu ook door een moeilijke periode en heb de fut niet meer om deze karaktereigenschappen te onderdrukken.
      Veel sterkte.

      Verwijderen
    2. Oh, ik krijg kippenvel van je reactie, miekeai! Het is zo fijn te ontdekken dat er helemaal niets mis met je is, ook al ben je zo aan jezelf gaan twijfelen! En nu je je erin gaat verdiepen ga je zoveel herkenbaars tegenkomen, en dat is heel geruststellend. Ik wens je een fijne ontdekkingstocht toe! :-)

      Verwijderen
  22. ik lees ineens zeer veel verhalen over hsp in blogland, volgens mij zijn veel veel bloggers hooggevoelig met een creatieve kant, ik schreef een maandje terug her verhaal mavn mijn hoog gevoelige baby (en mezef dus ook) op mijn blog http://www.tie-ne.blogspot.be/2015/07/een-hooggevoelige-baby-een-uitdaging.html

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Er zijn inderdaad heel wat hooggevoelige bloggers. Ik ga binnenkort eens een post schrijven met links naar allerlei blogposts over HSP.

      Verwijderen
  23. ik lees ineens zeer veel verhalen over hsp in blogland, volgens mij zijn veel veel bloggers hooggevoelig met een creatieve kant, ik schreef een maandje terug her verhaal mavn mijn hoog gevoelige baby (en mezef dus ook) op mijn blog http://www.tie-ne.blogspot.be/2015/07/een-hooggevoelige-baby-een-uitdaging.html

    BeantwoordenVerwijderen
  24. ik steek het op mijn gevoeligheid dat ik niet mee wil doen aan de ratrace. Ik heb wat meer tijd nodig om te recupereren en als ik (te ver) over mijn grenzen ga word ik gegarandeerd ziek, dat is geld of prestige me niet waard. Ik had een halftijdse job die voor mij heel goed was, met genoeg uitdaging, afwisseling én thuis-tijd. Nu ben ik werkloos in het buitenland en heb ik vanaf september enkele uren per dag tijd om uit te zoeken wat ik wil doen. Ik kreeg die vragenlijst al héél lang geleden te zien en ze opende ook mij de ogen. Kennis is kracht. Weten wat je sterktes zijn, erkennen wat moeilijker is... Het weten maakte mijn baby niet gelukkiger of troostbaarder tijdens zijn eerste maanden, maar hielp mij wel om (zo ongeveer) overeind te blijven zo lang het nodig was. En nu helpt het me zo goed om om te gaan met mezelf en de gevoelige zieltjes die me omringen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Kennis is inderdaad kracht. Het lost niet alles op, maar het geeft je wel een basis om er mee om te gaan. Zowel voor jezelf als in contact met anderen.

      Verwijderen
  25. Misschien moeten we eens een blogmeet houden voor HSP's, ik ben er ook eentje en ben daar nog maar net achter gekomen. Onze zoon is ook hooggevoelig en het is door hem dat ik veel van mezelf herkende. Het is niet altijd gemakkelijk, maar ik ben er zeker van dat het een rijkdom is. Zoals Griet het zegt, onze piekjes zijn ook echt heel intens. Maar het blijft inderdaad werken, bij mij is het grootste werkpunt leren loslaten.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat zou inderdaad nog eens een goed idee zijn Joke! Misschien moeten we ons daar met een paar eens aan zetten?
      Ja, loslaten. Daar heb ik het ook moeilijk mee. Ik kan zo ontzettend lang over alles piekeren..

      Verwijderen
  26. Oh, zo goed dat je dat nu wel begrijpt! Hier ook een zoon die heel hoog scoort op die tests (en ik vermoed dat hij het van zijn vader heeft). Leren loslaten, zoals Joke zegt, is hier ook iets waar die twee werk van moeten (leren) maken.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik denk dat dat voor veel HSP's het geval is.
      Maar dat is jammer genoeg geen makkelijke klus ;)

      Verwijderen
  27. Ik las je post op vakantie, 'tussen de soep en de patatten' maar kom hier nog graag even terug. Heel moedig dat je dit schrijft, je helpt er niet alleen jezelf mee, maar zeker ook een heleboel anderen. Ik ben ook van 'het gevoelige soort', neem spanningen van anderen veel te snel over en hoewel ik nu niet bepaald een stilleke ben word ik ongemakkelijk van te veel mensen bij elkaar. Babyborrels bijvoorbeeld, vreselijk vind ik dat. Al die mensen, al die indrukken, al die ideeën achteraf, brrrr. Het lezen van je post en de reacties heeft me aan het denken gezet. Ik denk dat ik ook maar eens naar de bib ga :-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel Mieke dat je de tijd neemt om te komen reageren :)
      Blij dat ik er andere mensen mee kan helpen.
      Ik hoop dat je iets hebt aan het boek.

      Liefs,
      Stephanie

      Verwijderen

Een reactie posten

Populaire berichten