Ontprikkelen
Vorige week ging ik samen met het lief naar een lezing van Dirk De Wachter (ik voelde me zo volwassen, op een doordeweekse dag eventjes naar een lezing, maar dat compleet terzijde :p). Voor wie Dirk De Wachter niet kent: hij is een psychiater, docent aan KU Leuven en auteur met hele specifieke ideeën en meningen. Die kan je onder andere lezen in zijn bekende werk Borderline Times.
De lezing ging over zijn visie op succes (die haaks staat op wat de huidige maatschappij over succes denkt) en hoe je tot dit succes kan komen. Volgens hem is dat onder andere door open te staan voor mislukking en hier uit te leren en door in verbinding te staan met je omgeving. En dat laatste moet in het echt zijn, niet via online kanalen.
Op een gegeven moment ging het ook over burnout en over hoogsensitiviteit. Wie hier al eventjes volgt, weet dat dat een gevoelige snaar raakt bij mij. Toen we naar huis reden bleven de radartjes dan ook draaien in mijn hoofd. Door alles wat meneer De Wachter had verteld besefte ik dat het hoog tijd was om mijn eigen gedrag nog eens onder de loep te nemen.
Vorig jaar schreef ik tijdens 40 dagen bloggen (waar dit jaar een nieuw editie van komt, dit weer compleet terzijde :p) een blogpost over mijn strategieën bij overprikkeling. Maar door de lezing besefte ik dat ik onbewust zo ontzettend veel prikkels binnenlaat die ik kan vermijden. En dat ik me daar niet schuldig hoef over te voelen.
Zo scrol ik enkele keren per dag door Facebook. Meer dan de helft van de posts die ik passeer interesseren me eigenlijk niet. Posts van mensen die ik in al jaren niet meer heb gesproken of gezien, posts in groepen met onderwerpen die me intussen niet meer interesseren, ... Maar het zijn wel prikkels die binnenkomen.
Dus begon ik afgelopen weekend met grote kuis op Facebook. Zowel bij mijn "vrienden" als bij groepen. En ik ben nog niet klaar. Ik gebruik Facebook eigenlijk vooral nog voor bijberoep-doeleinden dus wil ik alles daar ook zo veel mogelijk op afstemmen.
Iets wat ik wel al een tijdje toepas, maar in de toekomst nog meer wil doen - en dat zonder schuldgevoel - is meldingen van apps uitschakelen. Ik schakel regelmatig de meldingen van verschillende apps uit en ga dan zelf kijken naar die meldingen wanneer ik daar tijd of zin in heb. Maar dat impliceert wel dat ik misschien soms actief ben op Instagram, maar niet direct antwoord via Messenger of WhatsApp.
Heel wat mensen vinden het blijkbaar echt vervelend om te zien dat je online bent, maar niet onmiddellijk reageert. Ik krijg dan bijvoorbeeld via Messenger vragen over workshops, maar ben ondertussen met mailtjes bezig en heb dan 5 meldingen met vraagtekens omdat ik niet direct antwoord terwijl men ziet dat ik online ben. Ik schiet daarvan echt in de stress en voel me schuldig omdat ik niet bereikbaar ben.
Maar eigenlijk, er is toch geen reden om je schuldig te voelen? Is het echt nodig om 24/7 direct bereikbaar te zijn? Volgens de maatschappij misschien wel, maar volgens mij (en meneer De Wachter) niet. Dus vanaf nu blijven de meldingen van de meeste apps standaard op stil staan en reageer ik wanneer ik kan/wil. Eventjes meegeven aan iedereen dat ik jullie dus niet negeer, maar wel bewuster wil omgaan met mijn tijd en mijn smartphone.
 |
| Source: Pixabay |
Iets waar ik me ook heel erg schuldig aan maak, echt zo een slechte gewoonte, is om constant geluid rondom mij te hebben. Ik ben bang van stilte, het maakt me onrustig. Dus als ik van thuis werk, staat de televisie vaak aan op de achtergrond of als ik alleen ga slapen dan zet ik vaak nog een serie op omdat het geluid me helpt om in slaap te vallen. Zelfs tijdens het typen van deze blogposts staat de tv te spelen.
Maar al dat geluid en al die flitsen van de televisie zorgen eigenlijk voor zo veel afleiding en prikkels. Om te slapen gebruik ik wel steeds vaker een app met geluiden of een meditatie-app, maar overdag blijkt dat niet genoeg te zijn om met het angstgevoel om te gaan. Toch wil ik de komende tijd proberen om hier bewuster mee om te gaan en mijn schermtijd drastisch terug te schroeven. Alle tips hieromtrent zijn welkom!
Wie van jullie herkent zich in wat ik zeg en hoe ga jij daar mee om? Heb jij nog tips om te ontprikkelen?
Lief,
Miss Pixie
Ik ben ook hoogsensitief en eigenlijk zit ik veel te veel op mijn gsm naar al mijn sociale media te staren. Dat van die meldingen uitschakelen vind ik een goed idee. Dat ga ik ook eens doen. :) Ik kan ook niet zonder geluid werken. Daarom zet ik de hele dag de radio aan. En als ik niet kan slapen omdat ik angstig ben, dan zet ik mijn ventilator aan. Ik val in slaap van dat zoemend geluid.
BeantwoordenVerwijderenBlij om te lezen dat ik niet de enige ben die bang is van stilte. Succes met het uitschakelen van de meldingen!
VerwijderenIk heb stilte wel terug leren appreciëren. 2 jaar geleden 5 weken thuis gezeten, diagnose burn-out. Een hoofd dat aan 100 per uur draaide oa. Het heeft me weken en maanden gekost om die rust terug te vinden. Op het hoogtepunt was elk geluid er eentje teveel. Ik heb terug boeken leren lezen en dat is m’n redding geweest. Als ik nu voel dat ik teveel doe, kruip ik in een boek. Even weg, in stilte. Maar anderzijds zet ik bv. op de trein bewust m’n iPod op om maar een achtergrondgeluid te hebben en alle andere prikkels van mensen rondom mij weg te kunnen filteren. Het is een moeilijke evenwichtsoefening denk ik.
BeantwoordenVerwijderenWtf, meldingen met vraagtekens omdat je niet direct antwoordt?! Ale, alsof een ander maar gewoon onmiddellijk klaar moet staan, ongeacht wat of waar die persoon doet/is?? Eerlijk, niet jij, maar wel zij zouden zich schuldig moeten voelen!
BeantwoordenVerwijderenIk ben extreem gevoelig voor bliepjes en tuutjes van apps, dus is niet alleen het aantal geïnstalleerde apps heel erg beperkt bij mij, alle mogelijk meldingen staan ook af. En ja, dat zorgde er deze week o.a. voor dat ik pas na twee dagen merkte dat mijn moeder mij een bericht op whatsapp gestuurd had. Maar weet je, het was niets dringends, dus maakte het ook niet uit dat ik het pas na twee dagen zag. En als er écht iets dringends zou zijn, dan zou ze mij wel bellen. Ik communiceer dat ook zo naar iedereen die ik mijn gsm-nr. of andere contactgegevens geef: ik ben bereikbaar, maar alleen wanneer en hoe vaak ik dat wil. De ene keer kan dat betekenen dat ik binnen het uur reageer, de andere keer pas na een week. Is dat voor die persoon te weinig of te onvoorspelbaar, dan is dat pech en moeten ze maar bellen. Misschien is dat hard, maar ik zou zot worden anders... Wat niet wegneemt dat ik wel begrijp dat het voor jouw bijberoep natuurlijk niet mogelijk is om daar zo extreem in te gaan (een van de grote redenen waarom ik blijf twijfelen om iets op te starten), maar misschien kan je wel ergens aanduiden dat je vb. binnen de 24h of 48h antwoordt of dergelijke, zodat mensen (hopelijk) niet meer verwachten dat je - ook al ben je ergens anders online - toch onmiddellijk reageert?
Wat die angst voor stilte betreft: is het geen optie om vb. hele rustige muziek op te zetten? Dan heb je nog steeds geluid, maar krijg je misschien toch minder impulsen dan van een serie?
Oh en trouwens, die "compleet terzijde" in het begin van je bericht... zo herkenbaar! Ik kan dat soms ook hebben: iets doen en dan het gevoel krijgen "maar ale, zie mij hier eens volwassen doen seg". Terwijl ja, ik ben 30, du-uh dat ik volwassen dingen doe :) En toch he ;)
BeantwoordenVerwijderenDeze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenIk herken dit helemaal, en denk dat ik onbewust ook heel veel makkelijk te vermijden prikkels binnenlaat. Ik werk in een landschapskantoor en dat is bij momenten zeer vermoeiend (en jammer genoeg begrijpt bijna niemand dat). Mijn meldingen staan standaard af; enkel van een paar belangrijke mensen (zoals het lief of ons mama) wil ik het wél horen als die een bericht sturen of bellen. De rest moet maar wachten tot ik tijd heb om mijn gsm erbij te nemen :-) En ja het is idd maar normaal in de maatschappij dat je meteen moet reageren omdat je toch online bent... Pech voor die andere mensen, en vraagtekens sturen is trouwens ZO onbeleefd; zo ben ik niet opgevoed hoor! Vroeger luisterde ik heel vaak naar muziek, maar sinds de burn-out kan ik dat er niet meer bij hebben; ik werk veel beter in stilte. En ergens vind ik dat wel jammer want muziek op zich kan ook erg rustgevend, of net stimulerend zijn!
BeantwoordenVerwijderen