Pukkelpop

Een van de vragen uit de 40 dagen bloggen-lijst is: Wat was je grootste "f*ck, ik moet hier zo snel mogelijk weg zien te komen"-moment? Toen ik die vraag zag, wist ik direct het antwoord. Maar ik twijfelde of ik er wel wou over bloggen. Uiteindelijk kwam het onderwerp afgelopen weekend aan bod op een feestje en besloot ik het hier toch te delen. Dat moment liefste lezers, was op Pukkelpop 2011.

Ik ben een festivalganger. Ik hou daar zo ontzettend van. Het vertrappelde gras, lauwe pintjes drinken op camping en al na 1 dag geen stem meer hebben omdat je te hard hebt geschreeuwd tijdens de optredens. Ik ging sinds mijn 14e naar kleine, lokale festivals en in 2007, toen ik 17 was, naar mijn eerste twee grote festivals: Werchter en Pukkelpop. En dat laatste stal direct mijn hart.

Vuile festivalvoetjes in 2007!

Ik ging er jarenlang heen met mijn vriendinnen en amuseerde me er te pletter. Ik maakte daar herinneringen die ik nooit meer ga vergeten. In 2011 ging ik voor het eerst samen met mijn zus naar Pukkelpop. We kochten onmiddellijk tickets na het zien van de line-up, het zou een topeditie worden. Op de camping sloten we aan bij vrienden van haar (die zelfs onze tent voor ons opzetten), maar het was vooral een zussen-driedaagse.

Pukkelpop 2007
Zie mij stoer wezen :p

Het was die donderdag 18 augustus zo ontzettend warm. Ze voorspelden regen en we keken daar naar uit. We waren er ook op voorzien. Een van mijn zus haar vrienden had onze truien en regenjas in zijn rugzak. We zouden elkaar na Skunk Anansie meeten om dan de rest van de avond samen naar optredens te gaan. We hadden een heel plan opgemaakt om zo veel mogelijk artiesten mee te pikken.

Mijn zus en ik gingen naar de mainstage, haar vrienden naar de shelter. We hadden topplaatsen! En dat is een zeldzaamheid als je allebei niet van de grootste bent. Het was broeierig heet in het publiek, zelfs in onze short en topjes. Maar het begon te overtrekken. En we vloekten lichtjes omdat onze regenjas nog in de rugzak van haar vriend zat.

Maar we bleven luidkeels meezingen en springen. Tot het plots wel heel donker werd. En het wel heel erg waaide. Tot ik plots zag hoe de boxen van de mainstage van links naar rechts zwierden. Een week ervoor was er op een Frans festival zo een in het publiek beland door hevige wind. Er gingen een miljoen alarmbellen af in mijn hoofd. Ik besefte plots dat dit geen gewone regenbui was en dat we direct uit het publiek moesten.

Mijn zus, op dat moment 17 jaar, was echt kwaad omdat ik uit het publiek wou en vond dat ik overdreef. Haar lievelingsband kwam na Skunk Anansie en we hadden goeie plaatsen. Ik ben toen net niet beginnen flippen en trok haar mee uit het publiek, richting de Proximus-stand. En geen seconde te vroeg. Tegen dat we de rand van het publiek bereikten, brak de chaos uit. 

Regen, wind, donder, bliksem en vooral gigantische hagel. Die Proximus-stand was plots gewoon te ver en we haastten ons naar de dichtstbijzijnde drankstand. Daar scholen we onder een stukje karton en smeekten we om ons in de drankstand te laten. Je voelde de angst, verwarring en chaos ook bij de medewerkers. Die wisten ook niet wat ze moesten doen. Uiteindelijk openden ze de stand. 

Wij geraakten er alletwee niet over, omdat we zo klein zijn en de toog kletsnet was van de regen. Iemand zette mijn zus er over en zij trok me, ik snap nog steeds niet hoe ze het deed, met 1 had over de toog. Dan bekeken we elkaar voor het eerst grondig. Vol met schrammen en blauwe plekken van de hagel en drijfnat. En bang. 

Dit waren echt de bangste minuten uit mijn leven. En zo snel dat het kwam zo snel klaarde alles weer op. We gingen terug op de wei en stapten naar de mainstage. Verward. Ik bekeek het uur en zei tegen mijn zus dat we mama moesten verwittigen dat we ok waren. Want het was net tijd voor het Nieuws en ik wou niet dat ze ongerust was. We hadden geluk en de sms bereikte haar. Onze vriendjes en anderen bereiken ging minder vlot. Zeker onze vrienden op het festival zelf.

We dachten op dat moment nog dat het festival zou doorgaan en bleven wat hangen op de wei. Tot we hoorden van andere festivalgangers dat ze hadden gezien dat er iemand gereanimeerd werd. En van anderen dat er effectief doden waren. Toen beseften we pas de ernst. We deden er een anderhalf uur over om op de camping te raken door de modder en de drukte. 

Daar troffen we gelukkig enkele van onze vrienden, maar van anderen was nog niets geweten. De tenten waren verwoest en alles wat we hadden was drijfnat. Ik had nog 1 droge trui en gaf die aan mijn zus. Ik kreeg van een medewerker een droog t-shirt. Uiteindelijk kreeg ik telefoon van mijn vriend. Hij vroeg of hij ons moest komen ophalen. Ik was zo opgelucht dat we daar niet hoefden te blijven.

Wat een topfestival moest worden, werd een nachtmerrie. Ik ben sindsdien nooit meer combi naar een festival gegaan. En het heeft 3 jaar geduurd voor ik terug een stap op de Pukkelpopweide zette. Het blijft het mooiste festival ter wereld, maar het zal nooit meer hetzelfde zijn dan voor 18 augustus 2011.

#40dagenbloggen: 13/40