Waarom ik eigenlijk blog.

Dag 2 van #40dagenbloggen. Zoals ik gisteren al zei, hebben we een lijst met thema's en mogelijke onderwerpen om deze 40 dagen over te bloggen. Een van die thema's is bloggen over bloggen & ik besloot te beginnen met enkele items uit die categorie. Vandaag vertel ik jullie meer over waarom ik blog.

Ik begon in 2013 heel ondoordacht een blog. Ik schreef al sinds het middelbaar regelmatig teksten, meestal met de hand, en die verdwenen dan in een map om nooit meer gelezen te worden. Mijn vriend vond dat zonde en kwam met het idee van een blog. Ik kende daar niets van & dacht dat het eerder iets Amerikaans was dat hier helemaal niet zo bekend was.

Ik zocht het een en ander op & koos uiteindelijk voor een Blogger-account. Ik prutste wat met de layout & zette een tekst online. En oh my god, wat waren die eerste layouts spuuglelijk en onprofessioneel :') Veel views had ik niet. Ik deelde de teksten enkel op mijn persoonlijke Facebookpagina. Echt een thema had ik niet. Ik schreef over zowat vanalles. Vooral over naaien en koken. Na enkele maanden gaf ik er de brui aan wegens tijdsgebrek.

Enkele maanden later las ik Het blogboek van Kelly & toen kreeg ik terug goesting om te gaan bloggen. En om het allemaal wat georganiseerder aan te pakken. Mijn blog kreeg meer lezers, vooral meer vaste lezers, en dat was fijn. Ik had meer contact met andere bloggers zowel online als offline & ging regelmatig naar blogevents. Ik had echt het gevoel deel uit te maken van een community die er voor elkaar was & dat was iets dat ik niet verwacht had.

Hoe sterk die community was, merkte ik toen ik in 2015  even stopte met bloggen toen ik ziek was. Ik kreeg mailtjes, berichtjes, post, ... van mijn lezers en mede-bloggers om me sterkte te wensen, om te zeggen dat ik me moest verzorgen, dat ik alle tijd mocht nemen die ik wou en dat ze hoopten dat ik wel nog terug ging bloggen. Ik heb me nog nooit in mijn leven zo gesteund gevoeld. En dat door mensen die ik voornamelijk online ken. Als dat geen reden is om te bloggen, dan weet ik het niet meer.

Dat blijft mijn grootste drijfveer om te bloggen. Dat en het idee dat ik met mijn teksten iets kan betekenen voor mensen. Ik schrijf sinds mijn burnout veel vaker over persoonlijke zaken dan toen ik begon en stel me daardoor heel kwetsbaar op. Niet gemakkelijk. Maar als ik dan na het plaatsen van een tekst mailtjes of reacties krijg van mensen die zich herkennen in mijn verhaal of die door mijn blog zelf hun verhaal hebben durven delen, dan vergeet ik hoe moeilijk het was om die tekst te schrijven. En dat is de reden waarom ik blog.

Wat is jouw reden om te bloggen? Is die nog dezelfde dan toen je er mee begon?

Liefs,

Miss Pixie

#40dagenbloggen: 2/40